Tasiemiec u psa – objawy, zagrożenia

• Porady
• Pies

5 min czytania opublikowano 27 lipca 2021

Przyjmując pod swój dach psa nie wolno nam zapominać, iż właściwa opieka nad czworonogiem nie może ograniczać się wyłącznie do wychodzenia na spacer, karmienia i rzucania piłeczki. Odpowiedzialny opiekun psa powinien sobie zdawać sprawę z realnych zagrożeń zdrowotnych, jakie mogą dotknąć jego czworonożnego podopiecznego. Jednym z obszarów, na jakie opiekun psa powinien zwrócić szczególną uwagę jest profilaktyka i terapia przeciw pasożytom wewnętrznym u psa. W dzisiejszym materiale skupimy się na informacjach dotyczących obecności tasiemca u psa, objawach towarzyszących tasiemczycy, zagrożeniach płynących z inwazji tego endopasożyta. Zapraszamy do lektury!

Endopasożyty – pasożyty wewnętrzne u psa

Jednym z częstych i niebezpiecznych mitów związanych z inwazją robaków jelitowych u psa jest przekonanie ich opiekunów, iż ich czworonożny podopieczny powinien być wolny od takich zagrożeń, bo jest „czystym, zadbanym pieskiem”.

Drodzy opiekunowie psów, pragniemy Was poinformować, że praktycznie każdy zwierzak domowy choć raz w życiu miał kontakt z pasożytami: wewnętrznymi lub/i zewnętrznymi. I nie ma większego znaczenia, jak często kąpiecie psa, czy mieszka w mieście, śpi na kanapie oraz czym jest karmiony. Pasożyty wewnętrzne i zewnętrzne są stałym elementem życia czworonogów i tylko i wyłącznie regularne odrobaczanie oraz stosowanie zabezpieczeń przeciw endo- i ektopasożytom stanowi realną zaporę wobec inwazji robaków.

Kwestia zabezpieczenia przeciw pasożytom powinna leżeć na sercu opiekunom psów z dwóch powodów:

• Odpowiedzialność za życie i zdrowie swego czworonożnego podopiecznego
  Zarobaczenie u psa powoduje poważne obniżenie komfortu życia. Obecność endopasożyta wywołuje bowiem szereg przykrych, męczących objawów, które wpływają na dobrostan zwierzęcia. Robaki jelitowe odbierają psu dobre samopoczucie, pogarszają stan zdrowia lub wręcz ułatwiają zapadalność na inne infekcje (układ odpornościowy osłabiony walką z pasożytem szybciej ulega kolejnym patogenom), a u młodych osobników lub starszych, schorowanych mogą być powodem poważnych zaburzeń i śmierci.

• Troska o zdrowie własne i swoich najbliższych
  Zoonozy, czyli choroby odzwierzęce stanowią realne zagrożenie dla ludzkich członków rodziny psa. Wprawdzie organizm człowieka nie jest dla tasiemca idealnym środowiskiem do prokreacji, lecz sama obecność pasożyta ma negatywny wpływ na funkcjonowanie narządów wewnętrznych i poważnie osłabia system immunologiczny zarażonej osoby. Co ważne, najbardziej narażone na infekcję jajami tasiemca są małe dzieci, które nie potrafią jeszcze przestrzegać zasad higienicznych i myć rąk przed jedzeniem.

Tasiemiec psi

Jednym z najczęściej występujących u psów tasiemców, jest tasiemiec psi Dipilidium caninum. Pasożyt ten wykorzystuje do infestacji innego pasożyta, pchłę (kocią lub psią) i wszołę.

Dla D. caninum żywicielem ostatecznym są psy, koty i zwierzęta żyjące na wolności, np. lisy, natomiast żywicielem pośrednim są larwy ektopasożytów żerujących na krwi kręgowców, pcheł i wszoł.

Mechanizm zarażenia tasiemcem psim jest prosty i niezwykle skuteczny.

Pchły czy wszoły podczas żerowania na skórze czworonogów, przypadkowo pożerają również jaja tasiemca. Pchły żywiąc się krwią swojego gospodarza jednocześnie wywołują u niego silny świąd. Stąd właśnie bierze się uporczywe, nerwowe, kompulsywne drapanie opanowanego przez pchły psa oraz wygryzanie swędzących od ukąszeń miejsc na skórze.

Pies gryząc skórę, jednocześnie połyka przypadkowo przebywające na skórze pchły, te zainfekowane jajami tasiemca również. I w ten oto sposób tasiemiec przedostaje się do układu pokarmowego swego żywiciela ostatecznego, psa.

Dorosłe formy tasiemca psiego osiągają rozmiar 80 centymetrów. Przebywają i żerują głównie w jelicie cienkim swego gospodarza, przyczepiając się ostrymi hakami do ścianki narządu. Stan zapalny wywołany naruszeniem struktur jelita oraz toksyczne odpady procesu metabolicznego pasożyta wywołują u psa alergie, zaburzenia funkcjonowania, zaczopowanie światła narządów wewnętrznych i ogólnie zły stan zdrowia zwierzęcia.

Czasami jednak zmasowana tasiemczyca w połączeniu z innymi czynnikami (młody lub podeszły wiek psa, inwazja robaków, choroby) może do tego stopnia osłabić organizm zwierzęcia, że doprowadzi je do śmierci.

Tasiemiec przedostaje się do otoczenia w odchodach swojego gospodarza. Kał zawiera człony pasożyta wypełnione inwazyjną formą robaka.

Tasiemiec psi – objawy, których nie wolno przegapić

Obecność pasożyta w organizmie psa odkrywa często sam opiekun. Objawy tasiemczycy są wyjątkowo charakterystyczne:

• Widoczne gołym okiem człony tasiemca na sierści, w odchodach psa i w najbliższym jego otoczeniu (na posłaniu, w miejscu, gdzie pies lubi przebywać)
• Saneczkowanie – tarcie odbytem po podłodze, ziemi, asfalcie. W ten sposób pies próbuje przynieść sobie ulgę w świądzie, jaki wywołuje pasożyt wydostając się z odbytu psa
• Wymioty
• Biegunki
• Utrata masy ciała przy niezmiennym apetycie
• Pogorszenie okrywy włosowej psa           
  
• Zaburzenia rozwoju i wzrostu – u szczeniąt

Profilaktyka

W myśl zasady, iż lepiej jest zapobiegać niż leczyć, najlepszym sposobem, by uniknąć problemów zdrowotnych wywołanych obecnością pasożyta, jest profilaktyka. Oczywiście w momencie kiedy stwierdzamy obecność tasiemca psiego, należy natychmiast podjąć dobraną przez lekarza weterynarii terapię. Potem natomiast sięgać po profilaktykę przeciwektopasożytniczą.

W przypadku tasiemca psiego podstawą zapobiegania inwazji jest regularne stosowanie preparatów bójczych dla ektopasożytów, czyli pcheł i wszoł.

Oprócz środków odstraszających i zabójczych dla owadów przenoszących jaja tasiemca, należy stosować się do harmonogramu odrobaczania, przygotowanego przez lekarza weterynarii i kilka razy w roku badać kał pupila.