Tasiemiec psi – trudny, niebezpieczny pasożyt zwierząt domowych
czytania opublikowano
Profilaktyka przeciw pasożytom u zwierząt domowych nie może ograniczać się wyłącznie do podawania preparatów odrobaczających pupilom wychodzącym. Fakt, iż kot żyje wyłącznie w czterech ścianach mieszkania, nie jest jednoznaczny z brakiem ryzyka zarażenia się tasiemcem psim.
Co powinieneś wiedzieć o tasiemcu psim? Jak dokonuje inwazji i jak się go pozbyć?
Poznaj swojego wroga, dowiedz się o zwyczajach i drogach transmisji tego groźnego pasożyta!
Mała pchła – duży problem
Jeśli pies lub kot jest zarażony tasiemcem psim, to na 100 % pupil jest lub był ugryziony przez innego pasożyta, pchłę lub rzadziej, wszołę.
Tasiemiec psi Dipylidium caninum to pasożyt wykorzystujący pchły i wszoły (pasożyty zewnętrze) do inwazji na żywiciela ostatecznego, psa, kota, lisy, ptaki, jeleniowate, psowate.
Uwaga!
Należy zatem pamiętać, iż profilaktyka przed pchłami i wszołami to nie tylko zapobieganie uporczywemu drapaniu się przez psa czy kota. To również ważny element walki z innym przeciwnikiem, tasiemcem psim.
W jaki sposób pies czy kot infekuje się tasiemcem psim?
Zwierzę zaatakowane przez pchły gwałtownie i uporczywie drapie się, liże bolesne miejsca oraz wygryza sobie sierść.
Nie dość, iż często rani się, wtórnie infekuje bakteriami czy grzybami, to jeszcze przy okazji zjada pchły zarażone inwazyjną formą tasiemca psiego.
Po dostaniu się do przewodu pokarmowego żywiciela ostatecznego, tasiemiec przedostaje się do jelita cienkiego, gdzie rozpoczyna żerowanie. W trakcie ruchu, tasiemiec rani ścianki jelita hakami i przyczepami gębowymi, czym powoduje stany zapalne. Aktywność bytowa pasożyta zmniejsza przyswajalność substancji odżywczych, a w skrajnych przypadkach może doprowadzić do zaczopowania światła jelit. Odpady powstałe wskutek metabolizmu tasiemca mają też silne działanie toksyczne dla organizmu żywiciela.
Tasiemiec może przebywać w organizmie psa lub kota nawet kilka lat. W większości przypadków nie prowadzi do śmierci żywiciela, lecz do jego osłabienia, wyniszczenia, zaburzeń wzrostu i rozwoju. Zwierzę zmagające się z tasiemczycą łatwiej zapada na inne choroby, gdyż jego układ odpornościowy jest stale pochłonięty walką z wewnętrznym najeźdźcą.
Pamiętaj!
Kot niewychodzący, spędzający całe życie w mieszkaniu, również może stać się celem tasiemca. Wystarczy, iż raz zejdziesz do piwnicy, gdzie bytują szczury lub dziko żyjące koty, a na ubraniu, butach czy torbie możesz nieświadomie przynieść skaczącego pasożyta.
Jak rozpoznać objawy tasiemczycy?
- Zwierzę często wylizuje okolice odbytu i jego okolic, gdyż wydostające się na zewnątrz segmenty tasiemca, pełne jaj, powodują świąd i dyskomfort zwierzęcia
- Czasami obecność członów tasiemca widać gołym okiem w okolicach krocza zwierzęcia, w wydalanym przez niego kale lub posłaniu. Czasami pełzające człony tasiemca można zobaczyć na sierści.
- Obecność małych, białych ziarenek, przypominających ziarna ryżu czy pestek ogórka
- Pies manifestuje świąd w postaci saneczkowania, czyli przesuwania się na zadzie, by przynieść sobie ulgę
- Zwierzę może okazywać niepokój, podniecenie i apatię
- Zwierzę często traci na wadze, pomimo wzmożonego apetytu
- Szczenięta zarażone tasiemcem nie rosną, rozwijają się gorzej
- Objawy z układu pokarmowego: wymioty, biegunki, zaparcia
- Pogorszenie stanu okrywy włosowej
Rozpoznanie i diagnoza zarażenia tasiemcem
Rozpoznania dokonuje bardzo często sam opiekun psa. Wystarczy obecność charakterystycznych ziarenek w kale lub pełzających członów wydostających się z odbytu, by mieć pewność co do rodzaju agresora.
Czasami lekarz weterynarii zleca badanie kilku próbek kału, by mieć pewność, z jakim przeciwnikiem będzie toczona walka.
Leczenie tasiemczycy polega przeważnie na podawaniu psu preparatów doustnych, zastrzyków lub spot-on eliminujących pasożyta wewnętrznego.
Oprócz kuracji zwalczającej z organizmu psa wszystkie formy pasożyta wewnętrznego, niezbędne jest staranne odpchlenie zwierzaka, wypranie posłania i dezynfekcja podłóg, dywanów, wykładzin.
Pchły w formie larwalnej dojrzewają w szczelinach podłóg, między włóknami dywanów, w sofach i pod meblami.
Pozbawione żywiciela mogą przetrwać nawet kilka miesięcy.
Dlatego tak istotne jest, by dbać o profilaktykę przeciw pchłom przez cały rok.
Pamiętaj!
Pchły, nie dość, że pogarszają komfort życia psa, to jeszcze mogą zarazić go niebezpiecznym pasożytem wewnętrznym! Zadbaj o profilaktykę przed robakami zewnętrznymi i wewnętrznymi! Zapytaj swojego lekarza weterynarii o najlepsze preparaty!