Stop Pasożytom

Parwowiroza

czytania opublikowano

Parwowiroza

Parwowiroza jest dla psa chorobą niezwykle niebezpieczną, wymaga pobytu w lecznicy oraz intensywnego leczenia. Największy odsetek jej zapadalności notuje się u psów młodych, jednak możliwe są zachorowania również wśród dorosłych psów, które nie były przeciwko niej w przeszłości zaszczepione. W każdym wieku, zarażenie parwowirusem (CPV) niesie za sobą ryzyko śmierci zwierzęcia, stąd bardzo istotne w profilaktyce tej choroby są szczepienia.

Parwowiroza, kilka słów o źródle choroby

Parwowiroza jest stosunkowo młodą jednostką chorobową, z którą w Europie mamy do czynienia od około 40 - 50 lat. Chorobę u psów wywołuje wirus z rodziny Parvoviridae. Parwowirus psi (CPV) jest bardzo podobny do tego, który u kotów wywołuje równie poważną panleukopenię. Oba są podstępne i wysoce zaraźliwe.

Śmiało można powiedzieć, że jest to najczęściej spotykana choroba zakaźna u psów. Jednocześnie jest jedną z najbardziej śmiertelnych, szczególnie w przypadku braku lub późno rozpoczętego leczenia.

O parwowirozie należy wiedzieć kilka rzeczy.
Po pierwsze – najczęściej atakuje młode zwierzęta.
Po drugie – nie ma na nią skutecznego lekarstwa, dlatego nie należy lekceważyć  szczepień.
Po trzecie – warto znać i szybko reagować na objawy choroby, które nie są specyficzne.

Do zarażenia się psa lub do rozprzestrzeniania się wirusa między osobnikami dochodzi najczęściej poprzez:

Jak wspomnieliśmy, wirus jest podstępny na wielu płaszczyznach. Wykazuje się dużą odpornością, a po wydaleniu z organizmu żywiciela potrafi przetrwać zróżnicowane warunki środowiskowe, czekając na zainfekowanie nowego żywiciela, nawet rok.

Wewnątrz organizmu również działa przebiegle. Wirus namnaża się w gardle, zasiedlając tkankę limfatyczną w celu dostania się do węzłów chłonnych. Z tego miejsca wraz z krwią z łatwością przenoszony jest do tkanek przewodu pokarmowego lub do serca.

Z tego powodu mówi się o dwóch postaciach parwowirozy: jelitowej i sercowej, przy czym postać sercowa występuje rzadziej i dotyka wyłącznie bardzo młode szczenięta (w wieku 2 – 12 tygodni). Tak młody organizm nie jest wystarczająco silny do walki z chorobą, dlatego w przypadku parwowirozy i objawów sercowych choroba po kilku dniach problemów z oddychaniem kończy się śmiercią. Brakuje też innych objawów zwiastujących chorobę.

Postać jelitowa daje nieco więcej objawów, a także czasu na reakcję. Po przedostaniu się parwowirusa z węzłów do przewodu pokarmowego doprowadza on do martwicy błon śluzowych przewodu pokarmowego, który nie jest w stanie prawidłowo wchłaniać pokarmu oraz wody. Dodatkowo wraz z rosnącym stanem zapalnym zmniejsza się jego zdolność do blokowania innym bakteriom wnikania do organizmu. Funkcja ochronna zostaje ograniczona. W efekcie choroba uwidacznia się w postaci krwawej biegunki i wymiotów, z tego powodu powszechni nazywana jest również psim tyfusem.

Parwowiroza – objawy

Parwowiroza jest chorobą bardzo szybko postępującą, w przypadku szczeniąt czy młodych psów jeszcze nie zaszczepionych, powinniśmy zwracać uwagę nawet na subtelne symptomy sugerujące, że samopoczucie psa uległo pogorszeniu. Dotyczy to również psa dorosłego. Nie chodzi o to, aby samemu zdiagnozować chorobę, ale udać się do lekarza w celu ewentualnego szybkiego leczenia.

U szczeniaka przez pewien czas po urodzeniu utrzymuje się naturalna odporność, którą matka przekazała mu wraz z mlekiem, jednak z każdym kolejnym tygodniem ta wrodzona odporność spada, a odporność poszczepienna rozwija się wraz z upływem czasu. W tych szczególnie ważnych tygodniach należy chronić psa przed zachorowaniem (ograniczyć spacery, kontakt z innymi psami czy ich kałem). Jednocześnie malucha należy obserwować, zwracając uwagę na wystąpienie poniższych objawów:

Nie są to swoiste objawy parwowirozy, mogą też świadczyć o innej chorobie. Jednak z uwagi na niewielką odporność szczeniaka i możliwość błyskawicznego odwodnienia młodego organizmu nie powinniśmy ich bagatelizować.

Podobnie w przypadku psów dorosłych wymioty i biegunki są zawsze dolegliwościami wymagającymi pilnej konsultacji lekarskiej.

Leczenie parwowirozy i profilaktyka

Poza oceną stanu zdrowia psa, zebraniu wywiadu i ocenie objawów, lekarz może potwierdzić parwowirozę także na podstawie testu płytkowego lub innych metod diagnostycznych, tj. badanie PCR czy testy serologiczne. W ocenie pomocne są także badanie krwi i USG.

Leczenie opiera się w głównej mierze o nawadnianie organizmu. Biegunki i wymioty bardzo szybko zaburzają gospodarkę wodną, a im młodszy pies tym choroba postępuje szybciej.

Kroplówki z elektrolitami podawane są jako pierwsze. Reszta leczenia, w zależności od stanu pacjenta, uzupełniona jest o podanie leków przeciwwymiotnych, rozkurczowych i działających przeciwbólowo i przeciwgorączkowo. Czasem podawane są antybiotyki zapobiegające wtórnemu zakażeniu bakteryjnemu w wyniszczonym przez wirusa układzie pokarmowym.

Leczenie zazwyczaj jest bardziej skuteczne w przypadku psów dorosłych. Zdarza się również, że pies przechodzi zakażenie wirusem bezobjawowo, jednak jego odchody stanowią źródło zakażenia dla innych psów.

Minimalizowanie ryzyka zachorowania możemy osiągnąć wyłącznie poprzez szczepienia każdego psa. Zaszczepione suki przekażą odporność młodym, następnie szczenięta zostaną zaszczepione podczas pierwszych wizyt u lekarza weterynarii ok. 6-7 tygodnia po urodzeniu. Według kalendarza szczepień kolejne powinny zostać wykonane co 2-4 tygodnie, aż do osiągnięcia przez szczeniaka 16 tygodni. Potem zaszczepione zostają dawką przypominającą między 6 a 12 miesiącem życia. Psy dorosłe w podstawowym programie szczepień powinny być zaszczepione 2 dawkami podawanymi w odstępie 2-4 tygodni.

Rewakcynacja psów odbywa się zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii. Innym ważnym środkiem prewencyjnym jest każdorazowe izolowanie psa chorego od reszty zwierząt oraz dezynfekcja miejsca i przedmiotów związanych z bytowaniem psa, co znacząco zmniejszy ryzyko rozprzestrzeniania się wirusa.