Stop Pasożytom

Parwowiroza – charakterystyka, objawy, leczenie, zapobieganie

czytania opublikowano

Ilustracja przedstawiająca leżącego psa z kroplówką

Parwowiroza to niezwykle groźna choroba wirusowa zagrażająca zdrowiu i życiu szczeniąt, młodych lub osłabionych psów. Jakie czynniki sprzyjają rozwojowi psiego tyfusu? Jak wyglądają objawy parwowirozy u psów? Jak można pomóc choremu psu, a przede wszystkim: jak zapobiegać zachorowaniu na parwowirozę? Na powyższe pytania odpowiemy w dalszej części artykułu. Zapraszamy!

Parwowiroza – charakterystyka

Parwowiroza, potocznie zwana psim tyfusem, to wirusowa choroba o ostrym przebiegu, wywoływana przez patogen CPV-2 (canine parvovirus type 2). Atakuje głównie młode psy, do szóstego miesiąca życia, choć zdarzają się przypadki infekcji u starszych osobników w różnym wieku, zwłaszcza niezaszczepionych.

Transmisja wirusa następuje wskutek kontaktu z odchodami lub wymiocinami zarażonego psa. Chorobotwórcze patogeny mogą zostać przeniesione przez osoby pracujące z chorymi zwierzętami lub poprzez korzystanie psów ze wspólnych legowisk czy misek. Zarażają nie tylko te zwierzęta, które wykazują objawy kliniczne. Do zakażenia może dojść wskutek kontaktu z nosicielem bezobjawowym.

Patogen przedostaje się do organizmu psa drogą pokarmową i replikuje w gardle, migdałkach oraz węzłach chłonnych śródpiersiowych, a następnie atakuje szybko dzielące się komórki jelita cienkiego i szpiku kostnego.

Parwowiroza została pierwszy raz zdiagnozowana pod koniec lat 70-tych ubiegłego wieku. Nie wykazując specyficznych objawów, nieznana choroba zdziesiątkowała populację szczeniąt w Ameryce Północnej i Australii, a kilka lat później dotarła do Europy. Początkowo obserwowano głównie sercową odmianę choroby. Obecnie dominuje wersja jelitowa parwowirusa.

Parwowirus charakteryzuje się wysoką odpornością na niesprzyjające warunki środowiskowe i pozostawiony w otoczeniu może zarażać przez wiele miesięcy.

Patogen przedostaje się do organizmu psa drogą pokarmową i replikuje w gardle, migdałkach oraz węzłach chłonnych śródpiersiowych, a następnie atakuje szybko dzielące się komórki jelita cienkiego i szpiku kostnego.

Parwowiroza została pierwszy raz zdiagnozowana pod koniec lat 70-tych ubiegłego wieku. Nie wykazując specyficznych objawów, nieznana choroba zdziesiątkowała populację szczeniąt w Ameryce Północnej i Australii, a kilka lat później dotarła do Europy. Początkowo obserwowano głównie sercową odmianę choroby. Obecnie dominuje wersja jelitowa parwowirusa.

Parwowirus charakteryzuje się wysoką odpornością na niesprzyjające warunki środowiskowe i pozostawiony w otoczeniu może zarażać przez wiele miesięcy.

Pamiętaj!

Brak szczepień, robaczyce, stres, złe warunki sanitarne, zagęszczenie patogenów w środowisku psa mogą poważnie zwiększyć ryzyko zachorowania na parwowirozę.

Przebieg parwowirozy

Przebieg choroby u szczeniąt jest niezwykle gwałtowny. Pierwsze objawy pojawiają się od trzech do siedmiu dni od zarażenia.

Pies zarażony parwowirozą manifestuje chorobę:

Gwałtowna biegunka może szybko spowodować odwodnienie organizmu psa i doprowadzić do szoku hipowolemicznego. Szczenięta zarażone wirusem wewnątrzmacicznie, w ciągu 14 dni od narodzin wykazują czasami objawy zapalenia mięśnia sercowego i zastoinowej niewydolności serca.

Parwowiroza sercowa jest poważnym zagrożeniem dla życia szczeniąt, gdyż często kończy się śmiercią zwierzęcia.

Rozpoznanie parwowirozy

Diagnostyka psiego tyfusu wiąże się badaniami klinicznymi, badaniem kału na obecność wirusa oraz badaniami laboratoryjnymi krwi.

W badaniu krwi zobaczymy:

Badanie palpacyjne brzucha jest dla psa bolesne i wskazuje na płynną treść w jelitach.

Dodatkowe wykonanie testów z kału i tkanek (IF, PCR, test ELISA) potwierdza obecność wirusa w organizmie zwierzęcia.

Leczenie parwowirozy

Parwowirusy potrafią w krótkim czasie dokonać w organizmie psa prawdziwego spustoszenia i błyskawicznie doprowadzić zwierzę do wycieńczenia oraz agonii. Dlatego szybkie podjęcie działań leczniczych jest kluczowe dla ratowania życia zwierzęcia.

Leczenie parwowirozy polega na łagodzeniu objawów, podtrzymaniu funkcji życiowych, niedopuszczeniu do pogorszenia stanu zdrowia, zapobieganiu powikłaniom i stymulacji układu immunologicznego do walki z patogenem. Pies najczęściej jest poddany hospitalizacji i podawane są mu dożylnie elektrolity, by nie dopuścić do odwodnienia organizmu.

Rokowania na pokonanie choroby są tym lepsze, im wcześniej zostanie wdrożone działanie terapeutyczne. Zawsze jednak w przypadku tej choroby rokowania są ostrożne.

Leczenie psa przebiega w czasie od tygodnia do kilku tygodni. Po zakończonej terapii pies powinien być odizolowany od innych zwierząt przez miesiąc. Przedmioty, z którymi zarażony pies miał styczność powinny być dokładnie zdezynfekowane lub wyeliminowane jeśli niemożliwa jest dokładna dezynfekcja.

Profilaktyka parwowirozy

Najskuteczniejszym sposobem zapobiegania parwowirozie jest podanie szczeniętom szczepionki już w pierwszym cyklu szczepień po narodzinach. Starsze psy powinny przyjmować dawki przypominające, by parasol ochronny szczepień otaczał zwierzę przez całe życie.