Stop Pasożytom

Jakie są objawy obecności tasiemca

czytania opublikowano

Ilustracja przedstawiająca tasiemca

Tasiemiec – rodzaje, objawy, drogi zarażenia tasiemczycą Tasiemczyca u zwierząt jest chorobą stosunkowo często spotykaną. Pies czy kot może łatwo paść ofiarą tego pasożyta, gdyż inwazyjne formy robaka mogą zostać przypadkowo połknięte wraz z zanieczyszczonym pokarmem, glebą, zainfekowanym mięsem czy przekazane poprzez wektora, czyli innego pasożyta. Jakie są objawy tasiemczycy? Jaki rodzaj może zagrażać zwierzakowi domowemu oraz jak wyglądają drogi zakażenia tasiemczycą? Na powyższe pytania odpowiemy w dalszej części artykułu. Zapraszamy!

Spis treści:

Tasiemiec – charakterystyka pasożyta

Tasiemiec jest płazińcem, robakiem płaskim, typem pasożyta o prostej budowie, żerującym w przewodzie pokarmowym żywiciela.

Tasiemce mogą występować w wielu rozmiarach: od kilkuset mikrometrów do 20 metrów.

Pierwsze dowody na aktywność tasiemca na świecie szacowane są na 270 milionów lat wstecz.

Tasiemce są obojniakami, czyli posiadają układy zarówno męskie, jak i żeńskie. Do reprodukcji nie potrzebują innego osobnika, gdyż są samowystarczalne.

U większości gatunków tasiemce zbudowane są z główki (skoleksu), szyjki oraz segmentowych członów ciała. Na skoleksie umiejscowione są organa czepne w postaci przyssawek lub bruzd przyssawkowych. Tasiemce uzbrojone posiadają ryjek z hakami. Do szyjki doczepione są odrastające człony.

Tasiemce nie posiadają osobnego układu pokarmowego. Wartości odżywcze potrzebne do rozwoju pobierają powierzchnią ciała wyposażoną w kosmyki.

Cykl rozwojowy tasiemca jest złożony i do odbycia pełnego procesu często potrzebuje żywiciela pośredniego. Żywicielem pośrednim jest przeważnie bezkręgowiec lub kręgowiec, a żywicielem ostatecznym – kręgowiec.

Rodzaje tasiemców

Współczesna nauka rozpoznaje ponad 3 000 rodzajów tasiemców. Skupimy się jednak na opisaniu dwóch rodzajów tasiemców, które są najczęściej spotykane u zwierząt domowych:

Tasiemiec psi Dipylidium caninum

Tasiemiec psi jest pasożytem jelitowym atakującym psowate i kotowate.

Cechą charakterystyczną D. caninum jest umiejętność wykorzystania żywicieli pośrednich (pcheł, wesz, wszoł) do inwazji na żywiciela ostatecznego.

Zarażona inwazyjnymi jajami pchła po przedostaniu się na skórę żywiciela, rozpoczyna żerowanie.

Aktywność owada powoduje silne swędzenie, więc pies lub kot, próbując przynieść sobie ulgę w cierpieniu, wylizuje, wydrapuje i wygryza swędzące od ukąszeń miejsca. Podczas takiej czynności zwierzę może przypadkowo połknąć do kilkudziesięciu pcheł jednocześnie!

Jak łatwo pojąć, połyka również zainfekowane tasiemcem pchły…

To bardzo ważna informacja dla opiekunów np. kotów niewychodzących. Osoby takie często żyją w przeświadczeniu, iż skoro ich ulubieniec nie opuszcza bezpiecznej przystani mieszkania, to nie jest narażony na atak pasożytów.

Nic bardziej mylnego!

Pchły (pasożyt zewnętrzny) może zostać nieświadomie przeniesiony na zwierzę domowe przez samego opiekuna. Wystarczy prozaiczna czynność wyrzucania śmieci do śmietnika lub odwiedziny u sąsiadki, której pies jest zarażony pchłami, by człowiek stał się mimowolnym przekaźnikiem ektopasożytów na niewychodzącego kota. Pchły mogą zostać przeniesione ze śmietnika, w którym bytują zapchlone szczury lub z piwnicy, w której żyją dzikie koty.

Dlatego niezwykle ważna jest wiedza o zwyczajach pasożytów, gdyż pozwoli to lepiej zabezpieczyć zwierzaki domowe przed robakami i chorobami przez nie wywoływanymi.

W przypadku tasiemca psiego istotną rolę odgrywają pchły.

Pchły są znakomicie przystosowane do niekorzystnych warunków środowiskowych i świetnie radzą sobie z okresem głodu (dorosła forma pchły jest w stanie przetrwać bez jedzenie nawet do 800 dni!). Zarówno stadium larwalne pchły, jak i poczwarka potrafią skutecznie ukryć się i przetrwać w otoczeniu żywiciela.

Walka z tasiemcem psim polega nie tylko na trafnej diagnozie i podaniu preparatów odrobaczających. To również konieczność usunięcia pcheł z otoczenia psa, co jest bardzo trudnym zadaniem, zwłaszcza, jeśli opiekun posiada dywany, wykładziny, sofy czy kanapy.

Profilaktyka przed inwazją D. caninum obejmuje regularne zabezpieczanie zwierzaka przed ektopasożytami: pchłami, wszami i wszołami.

Tasiemiec bąblowcowy Echinococcus granulosus

E. granulosus jest groźnym pasożytem jelitowym atakującym najczęściej psy, wilki, szakale i lisy, a rzadziej koty. Człowiek również może paść ofiarą tasiemca bąblowcowego, lecz jest wyłącznie żywicielem pośrednim. Tasiemiec nie odbywa w organizmie człowieka pełnego cyklu rozwojowego.

W zależności od rodzaju ofiary: żywiciel pośredni czy ostateczny, tasiemczyca wywołana aktywnością pasożyta nazywa się:

Zarażenie tasiemcem bąblowcowym

Zarażenie tasiemcem bąblowcowym odbywa się poprzez wrota układu pokarmowego.

Inwazyjne jaja E. granulosus przedostają się do ofiary wraz z:

Człowiek może zarazić się od swojego zwierzęcia, jeśli nie zadba o higienę rąk przed posiłkiem lub poprzez spożycie niemytych owoców czy warzyw.

Do przypadków zarażenia się bąblowcem dochodzi wśród osób zbierających runo leśne, myśliwych czy osób zaniedbujących mycie dłoni.

Objawy tasiemca u zwierząt domowych

Dowody na obecność tasiemca opiekun może znaleźć w najbliższym otoczeniu psa czy kota oraz w odchodach swoich zwierząt.

Kał zarażonego zwierzaka będzie zawierał widoczne gołym okiem elementy przypominające pestki dyni. To ruszające się człony pełnej jaj.

Pies manifestuje dyskomfort wywołany aktywnością tasiemca przez: