Glisty u psa – groźny pasożyt jelitowy
czytania opublikowano
Obecność na posłaniu psa małych drobinek przypominających wyglądem ziarna ryżu lub kawałki makaronu może oznaczać tylko jedno – Twój pies ma glisty. Choć to może mało precyzyjna diagnoza, pomoże wyostrzyć Ci czujność i być może sprawi, że szybciej skontaktujesz się z lekarzem weterynarii. Jak się objawia glistnica u psa? W jaki sposób Twój pies mógł zarazić się glistami? Jak zapobiegać inwazji glist u psa? Na wszystkie pytania odpowiemy w dalszej części artykułu. Zapraszamy do lektury!
Spis treści:
- Glisty u psa –
powszechny pasożyt jelitowy
- Cykl rozwojowy glisty psiej
- Objawy toksokarozy u psa
- Profilaktyka
Glisty u psa – powszechny
pasożyt jelitowy
Glistnica u zwierząt, inaczej zwana toksokarozą jest to choroba pasożytnicza wywołana przez inwazję endopasożytów z grupy nicieni: glistę psią i kocią (Toxocara canis i Toxocara cati).
Do odbycia pełnego cyklu rozwojowego pasożyt ten potrzebuje żywiciela w postaci ssaka. Najczęściej ofiarami glist padają zwierzęta żyjące dziko: wilki, lisy, szakale, lecz również psy i koty.
Glistnica jest zoonozą, czyli chorobą odzwierzęcą posiadającą potencjał przeniesienia na człowieka. W organizmie ludzkim glista jednak nie dokonuje pełnego cyklu rozrodczego. Człowiek jest dla tego pasożyta wyłącznie żywicielem przypadkowym, co nie zmniejsza ryzyka powikłań spowodowanych inwazją nicienia.
Uwaga!
Glistnica nazywana jest wśród paratyzologów chorobą brudnych rąk, gdyż najczęściej tą drogą pasożyty przedostają się organizmu człowieka. Braki w higienie rąk oraz niemyte owoce, warzywa, niedogotowane mięso to główna przyczyna toksokarozy u ludzi.
Cykl rozwojowy glisty
psiej
Po przedostaniu się do przewodu pokarmowego ofiary, larwa Toxocara canis przemieszcza się wraz z krwią do różnych narządów wewnętrznych, między innymi do: płuc, wątroby, oczu, mózgu, rdzenia kręgosłupa.
Glisty, które dotarły do płuc swą aktywnością wywołują odruch kaszlu u psa. To ważna część procesu rozwojowego glisty psiej.
Pies kaszląc, wyrzuca wraz ze śliną glisty. Część glist pies połyka i w ten sposób pasożyt znów trafia do przewodu pokarmowego, by w końcu dotrzeć do celu swej podróży: do jelita cienkiego..
Tu samica glisty osiąga dojrzałość płciową i składa jaja. Samica glisty psiej jest niezwykle płodna. W ciągu doby jest w stanie wyprodukować kilkadziesiąt tysięcy jaj.
Jaja są wydalane do środowiska wraz z odchodami psa.
Glisty, które nie trafiły do płuc, a przeniknęły do innych narządów wewnętrznych, otorbiają się i pozostają w uśpieniu.
Otorbiona forma glist jest szczególnie niebezpieczna. Jeśli bowiem zarażeniu glistami ulegnie suka przed kryciem, to otorbione larwy glisty przetrwają nawet proces odrobaczania.
W czasie ciąży, gdy organizm suki produkuje ogromną ilość hormonów, larwy glist wybudzają się z uśpienia i wraz z krwią przyszłej matki przedostają się do worka owodniowego i atakują nienarodzony jeszcze miot. Szczenięta przychodzą na świat już zainfekowane glistami.
Inną formą infestacji glistami jest droga pokarmowa, gdy pies zje mięso zwierząt, w narządach których znajdują się glisty w postaci przetrwalnikowej, zakażona gleba, owoce, warzywa, rośliny itp. Jedzenie odchodów chorych zwierząt, wylizywanie sierści zarażonego glistami zwierzęcia również może doprowadzić do zakażenia robakami.
Szczenięta mogą paść ofiarą pasożyta także drogą laktogennę, pijąc mleko zarażonej matki.
Objawy toksokarozy u psa
Oprócz wymienionych na samym początku artykułu specyficznych śladów obecności pasożyta w otoczeniu psa (ziarenka ryżu lub kawałki makaronu), do najbardziej widocznych objawów robaczycy należą:
saneczkowanie – pies szoruje zadem po
podłodze, ziemi. Próbuje w ten sposób przynieść
sobie ulgę w świądzie, jaki odczuwa z powodu wydostawania się larw z odbytu
- wylizywanie okolic odbytu
- kaszel
- problemy układu gastrycznego: wymioty
- biegunka lub zaparcia
- brak apetytu lub nadmierny apetyt
- utrata wagi
- zaburzenia w rozwoju szczeniąt
- pogorszenie stanu sierści
- nerwowość psa
Aktywność pasożytów przeważnie nie jest nastawiona na doprowadzenie swego żywiciela do śmierci, gdyż naraziłoby to również na niebezpieczeństwo agresora, lecz nadmierna obecność glist w organizmie słabego lub młodego zwierzęcia może je w konsekwencji doprowadzić do śmierci. Dzieje się tak z powodu zatkania światła jelita nadmierną ilością robaków.
U zwierząt o dobrej kondycji zdrowotnej inwazja glist może przebiegać bezobjawowo, co nie zmienia faktu, iż zarażone glistami zwierzę stanowi ogromne niebezpieczeństwo dla innych osobników w swoim otoczeniu.
Pamiętaj!
Zawsze sprzątaj po swoim psie! Jeśli Twój pies jest zarażony glistami, to w jego odchodach znajdują jaja pasożyta. Świeży kał nie stanowi dla Ciebie zagrożenia, ale po kilku - kilkunastu dniach od wydalenia, jaja stają się zdolne do zarażenia zwierząt i ludzi. Bądź odpowiedzialny – sprzątaj po swoim psie.
Profilaktyka
Najlepszym sposobem walki z glistami jest prewencja.
Szczenięta powinny być odrobaczone w drugim, trzecim tygodniu życia i czynność ta powinna być powtarzana zgodnie z zaleceniami lekarza. Dorosłym psom należy regularnie podawać preparaty odrobaczające. Poproś lekarza weterynarii o stworzenie planu profilaktycznego dopasowanego do potrzeb Twojego czworonoga.
Pamiętaj!
Jeśli masz w domu kilka zwierzaków, należy je odrobaczać w tym samym terminie.