Uwaga! Białe larwy na psie! Twój pies może mieć pasożyty!
czytania opublikowano
Białe larwy znalezione na ciele psa z dużym prawdopodobieństwem oznaczają, iż zwierzak padł ofiarą pasożytów. Jaki rodzaj robaków opanował organizm psa? W jaki sposób zwierzak zaraził się pasożytami? Czym grozi psu niepodjęcie leczenia? W jaki sposób przeciwdziałać takiemu zagrożeniu? Odpowiedzi znajdziesz w dalszej części materiału.
Odpowiedz na kilka pytań:
- Czy w odchodach Twojego psa zauważyłeś/aś białe robaki?
- A może zobaczyłeś/aś dziwne białe nitki na posłaniu psa lub na jego sierści, zwłaszcza w okolicy zadu?
- Czy w misce z wodą psa znalazłeś/aś jasne larwy?
- Czy Twój pies ociera zadem o podłogę lub ziemię?
- A może stracił apetyt, wymiotuje, ma biegunki, kaszle i łapczywie przełyka ślinę?
Jeśli odpowiedziałeś/aś na powyższe pytania twierdząco, istnieje ogromne prawdopodobieństwo, iż Twój pies zaraził się pasożytem wewnętrznym - glistą psią lub kocią.
Nawet czysty pies może mieć robaki…
Tak, Twój pies może mieć robaki. Rozumiemy, że opiekunowi trudno to zaakceptować, zwłaszcza jeśli zwierzak jest wyjątkowo zadbany, często kąpany, chodzi wyłącznie na smyczy lub nigdy nie opuszcza podwórka.
Aby zrozumieć, jak łatwo pies (i człowiek!) może paść ofiarą glisty, należy pokrótce przeanalizować cykl rozwojowy tego pasożyta. Wtedy wszystko stanie się jasne…
Cykl życiowy glisty psiej Toxocara canis i kociej Toxocara cati
Glista psia i kocia to pasożytniczy nicień, wywołujący jedną z powszechniej występujących zoonoz na świecie - glistnicę, toksokarozę.
Dojrzałe osobniki glisty bytują w jelicie cienkim swoich żywicieli ostatecznych (psów, kotów, lisów, wilków). Żywicielem ostatecznym nazywamy zwierzę, w organizmie którego dochodzi do zamknięcia cyklu życiowego pasożyta.
Po kopulacji, samica glisty produkuje jaja (około 200 tysięcy sztuk na dobę), które wraz z odchodami chorego na glistnicę zwierzęcia przedostają się do środowiska zewnętrznego.
Początkowo jaja glisty nie stanowią zagrożenia. Formę inwazyjną osiągają, gdy nastąpią do tego sprzyjające warunki środowiskowe: temperatura od 25 do 30 stopni Celsjusza i wilgotność 85 - 95%.
Po przedostaniu do organizmu żywiciela ostatecznego (drogi transmisji opisujemy niżej), larwy przenikają przez ścianę jelita i wraz z krwią migrują w różne części ciała psa. Gdy przedostają się do płuc, przebijają pęcherzyki płucne, czym prowokują zwierzę do kaszlu i częstego przełykania śliny.
Czy wiesz, że kaszel u psa jest
jednym z symptomów choroby pasożytniczej?
Kaszel wywoływany aktywnością larw jest ważnym etapem cyklu rozwojowego glisty. Bowiem
wraz z odksztuszaną śliną larwy podejmują dalszą wędrówkę: poprzez tchawicę i przełyk do żołądka. Gdy trafią z powrotem do jelita cienkiego, przechodzą w formę dorosłą, zdolną do prokreacji.
Jeśli jednak migrujące wraz z krwią larwy glisty nie trafią do płuc, a do innych narządów, następuje ich otorbienie w danym organie. W tej formie mogą pozostawać w uśpieniu przez wiele lat.
Mechanizmy obronne pasożyta
Zarówno odporność na niedogodne warunki atmosferyczne, jak i żywotność jaj glisty są imponujące. Potrafią przetrwać przy temperaturach od - 10 do + 45 stopni Celsjusza, a zdolność do zakażenia zachowują przez wiele miesięcy.
Ogromna płodność samic glist, odporność na niesprzyjające warunki klimatyczne oraz umiejętność przetrwania w otoczeniu w oczekiwaniu na kolejną ofiarę - to czynniki stojące za powszechnością zakażeń glistnicą wśród zwierząt i ludzi.
Glista psia i kocia - drogi
transmisji
Droga pokarmowa
Pies zaraża się glistnicą wskutek przypadkowego zjedzenia pokarmu zanieczyszczonego jajami pasożyta.
Drobinki ziemi zanieczyszczonej jajami mogą znajdować się na patyku, którym bawi się zwierzak, na zabawce, którą opiekun rzuca mu w parku, mogą dostać się do pyska podczas zabawy z innym psem, czy gdy czworonóg wylizuje łapy lub futro z ziemi. Do zarażenia może także dojść podczas picia wody z kałuży i zbyt intensywnego wąchania, lizania, jedzenia odchodów chorych osobników.
Inwazyjne formy pasożyta mogą znajdować się również w surowym mięsie, które pies zje lub gdy poda mu je opiekun (przykładowo po polowaniu). Glistą mogą bowiem zarazić się inne zwierzęta, przykładowo sarny, dziki czy gryzonie. W ich tkankach pasożyt przechodzi w formę uśpioną. Aktywuje się, gdy zwierzę takie padnie ofiarą innego drapieżnika - np psa.
Toksokaroza nazywana jest przez parazytologów chorobą brudnych rąk. Człowiek najczęściej bowiem zaraża się glistnicą wskutek zaniedbań w higienie rąk przed jedzeniem.
Jaja glist znajdują się również w piasku piaskownic, plaż miejskich, w glebie parków, w przydomowych ogródkach. Wprawdzie człowiek nie jest żywicielem ostatecznym dla glisty psiej czy kociej, to jednak obecność pasożyta w jego organizmie może nieść ze sobą przykre konsekwencje zdrowotne.
Droga prenatalna
Jeśli suka była przed kryciem nosicielką pasożyta, podczas ciąży następuje aktywacja uśpionych form glisty. Larwy pasożyta przenikają do worka owodniowego i infekują nienarodzony miot. Szczenięta przychodzą na świat już zarobaczone.
Podczas karmienia mlekiem szczeniąt
Szczenięta karmione mlekiem matki mogą zarazić się glistą, jeśli suka padnie ofiarą pasożyta w okresie karmienie młodych.
Zagrożenia dla psa
Glistnica stanowi poważne zagrożenie zdrowotne zwłaszcza dla szczeniąt, psów w podeszłym wieku, zmagających się z innymi chorobami, o upośledzonym układzie odpornościowym. Zmasowana inwazja tego pasożyta może wpłynąć hamująco na rozwój młodych zwierząt, prowadzić do wystąpienia reakcji alergicznych oraz do bardzo groźnych dla życia i zdrowia zatorów jelit kłębami glist i perforacji tego narządu.
Pies, u którego doszło do kolonizacji organizmu przez glisty cierpi na biegunki, wymioty, zaparcia, bolesność brzucha.
W skrajnych przypadkach toksokaroza może doprowadzić do zgonu zwierzęcia.
Zapobieganie i walka z pasożytem
Medycyna weterynaryjną przychodzi z pomocą zwierzętom narażonym na inwazję glist. Regularne stosowanie preparatów odrobaczających pozwala na skuteczne pozbycie się zagrożenia.
Kochasz swojego psa? Zapewnij mu ochronę przeciw pasożytom.