Tęgoryjec psi – groźny pasożyt jelitowy psów i kotów

• Porady
• Pies

4 min czytania opublikowano 27 stycznia 2022

Tęgoryjec psi to kosmopolityczny pasożyt jelitowy atakujący nie tylko psy i koty, lecz również ludzi. Specyficzna nazwa nicienia wiąże się z charakterystyczną budową endopasożyta i jego sposobem pobierania pokarmu. Obok glist i tasiemców, tęgoryjce są najczęściej występującymi robakami jelitowymi w naszym kraju. W dalszej części materiału przedstawimy cykl rozwojowy robaka, drogi transmisji, zagrożenia płynące z inwazji pasożyta oraz wymienimy symptomy towarzyszące inwazji nicieni.

Tęgoryjec psi Ancylostoma caninum – opis ogólny pasożyta

Tęgoryjec psi to niewielkich rozmiarów szaro-czerwony nicień pasożytujący w jelicie cienkim psów, kotów i innych zwierząt mięsożernych (np. lisów). Robak osiąga rozmiary od 9 do 15 mm. A. caninum posiada torebkę gębową wyposażoną w zakrzywione ząbki, którymi endopasożyt przyczepia się do ścianki jelita cienkiego żywiciela, gdy pobiera krew swej ofiary.

W naszej strefie klimatycznej występują trzy rodzaje tęgoryjca:

●      Ancylostoma caninum – psy           

●     Ancylostoma   tubaeforme – koty           

●     Uncinaria stenocephala – głównie psy, rzadziej koty

Tęgoryjec psi – warunki rozwoju

Tęgoryjec psi jest płodnym pasożytem. Samica robaka jest w stanie wyprodukować tysiące jaj dziennie, które wraz z odchodami chorego zwierzęcia przedostają się do środowiska. Przekształcenie jaj w larwy następuje już po jednej dobie, choć ważnym czynnikiem rozwojowym są odpowiednie dla pasożyta warunki klimatyczne: wysoka wilgotność i temperatura nie mniejsza niż 25^oC.

Jeśli warunki zewnętrzne są niesprzyjające, larwy i jaja tęgoryjca mogą oczekiwać na ich poprawę przez wiele miesięcy.

Tęgoryjec psi – drogi zarażenia psów i kotów

Jaja i larwy tęgoryjca przebywają najczęściej w glebie, tam, gdzie chore zwierzę się wypróżniło.

Koty i psy zarażają się tęgoryjcem wskutek przypadkowego spożycia form pasożyta. Wystarczy zabawa z innymi psami, przenoszenie patyka ubrudzonego skażoną glebą, kopanie dołków i wylizywanie brudnych od ziemi łap czy też spożywanie pożywienia zanieczyszczonego jajami lub larwami pasożyta, by wprowadzić robaka do układu pokarmowego. W jelicie cienkim robak przechodzi w formę dorosłą, zdolną do prokreacji.

Przedstawiciele tęgoryjca z gatunku Ancylostoma spp. mogą również przeniknąć do organizmu żywiciela poprzez kontakt ze skórą zwierzęcia, a dokładnie przez cebulki włosowe lub gruczoły potowe. Pasożyt przedostaje się wraz z krwią do układu oddechowego (płuc), gdzie swą aktywnością wywołuje u zwierzęcia odruch kaszlu. Dzięki temu może wraz ze śliną przemieścić się do przełyku i do celu swej wędrówki – do jelita cienkiego. Tutaj, podobnie jak w przypadku klasycznego zarażenia drogą pokarmową, pasożyt przechodzi przeobrażenie w osobnika dorosłego i rozmnaża się.

Tęgoryjec psi – zagrożenia dla psów i kotów

Tęgoryjec psi swą aktywnością może wywołać u swego żywiciela:

●      anemię – zwłaszcza u bardzo młodych lub osłabionych innymi chorobami zwierząt  

●     stany zapalne narządów wewnętrznych

●     zapalenia o podłożu alergicznym

●     kaszel

●     zapalenie płuc

●     podrażnienia śluzówki jelita cienkiego

Choć z reguły pasożyty nie są zainteresowane  doprowadzeniem do śmierci swego żywiciela, to zmasowana inwazja robaka lub zła kondycja zdrowotna zwierzęcia może doprowadzić gospodarza endopasożyta do zgonu.

Jak rozpoznać, że zwierzę zmaga się z inwazją tęgoryjca?

Inwazję tęgoryjca można zdiagnozować m. in. poprzez szereg charakterystycznych objawów:

●     niedokrwistość

●     krew w kale

●     biegunki

●     stany zapalne jelita

●     inne