Tasiemczyca psa

czytania opublikowano

Ilustracja przedstawiajaca gryzącego się psa na trawie

Tasiemczyca to jedna z wielu chorób pasożytniczych, które mogą zaatakować naszego psa. Może się też przenosić z psa na człowieka. Jak ją rozpoznać? Jak się ją leczy? Dowiesz się z tego artykułu.

Tasiemczyca u psa — rodzaje tasiemców atakujących psy.

Psy mogą zarazić się wieloma gatunkami tasiemców, które nie tylko różnie wyglądają, ale też dają nieco inne objawy. Najczęściej atakuje tasiemiec Dipylidium caninum przenoszony przez pchły i wszoły, jednak wyróżniamy też:

• tasiemce z rodzaju Taenia — T. hydatigena, T. pisiformis, T. ovis, T. serialis, T. multiceps;

Cykl rozwojowy na przykładzie T. hydatigena:

  1. Jaja są zjadane przez żywiciela pośredniego (np. zając, królik);
  2. W jelicie cienkim jaja pozbywają się otoczek ochronnych i wnikają do jego błony śluzowej;
  3. Wędrujące z krwią jaja trafiają najczęściej do wątroby i tam przekształcają się w następne stadium larwalne;
  4. Pies zjada mięso zarażonego zwierzęcia, larwy trafiają do jelita i przekształcają się w postać dojrzałą.

• tasiemce z rodzaju Echinococcus — E. granulosus oraz E. multilocularis

Cykl rozwojowy na przykładzie E. granulosus:

  1. Jaja przenoszą się z żywiciela ostatecznego, na żywiciela pośredniego (np. owce, kozy);
  2. W jelitach (czasami w żołądku) z jaja wydobywa się onkosfera;
  3. Wraz z krwią trafia do różnych narządów (głównie wątroby czy płuc);
  4. Tam przekształca się w kolejne stadium rozwojowe, tworząc bąblowca;
  5. Pies zjada mięso wypełnione bąblowcami, larwy trafiają do jelita i tam przeobrażają się w postać dojrzałą.

Z kolei Dipylidoza (wywołana przez D. caninum) ma za żywicieli pośrednich owady (pchły, wszoły). Tasiemiec przedostaje się do żywiciela ostatecznego poprzez połknięcie zarażonego nim owada.

Tasiemiec najczęściej przenosi się na psa poprzez:

Jakie są objawy tasiemczycy u psa?

Tasiemce mogą żyć w swoim żywicielu do kilku lat i przez ten okres nie powodować żadnych objawów. Zdarza się jednak, że u zwierzęcia zauważa się:

Rozpoznanie tasiemczycy u psa.

Najlepszym i najszybszym sposobem na rozpoznanie tasiemczycy jest wykonanie badania kału metodą flotacji z wirowaniem. W kale szuka się zwykle jaj pasożyta. Zdarza się, że opiekun zauważy w kale człon ciała tasiemca.

Tasiemczyca u psa — leczenie.

Tasiemczyca wymaga zawsze leczenia przeciwpasożytniczego skierowanego przeciwko tym konkretnym robakom. O dawce oraz długości terapii zawsze decyduje lekarz weterynarii.

Poleca się też wykonywać regularne badania kału w trakcje trwania terapii, a szczególnie po jej zakończeniu. Dzięki temu będziemy pewni, że pozbyliśmy się pasożyta.

Jak zapobiegać tasiemczycy u psa?

Wystarczy, że pies będzie regularnie zabezpieczony przeciwko pasożytom zewnętrznym by dzięki eliminacji pcheł zminimalizować ryzyko przeniesienia tasiemca psiego. Zaleca się także rezygnację z surowego mięsa i odpadów poubojowych, które mogły być przyczyną inwazji innych tasiemców.

Warto też nie pozwalać psu na zjadanie zarówno martwych, jak i żywych małych zwierząt. Mogą one być źródłem zakażenia tasiemcem!

Czy człowiek może się zarazić tasiemczycą od psa?

Tak, człowiek może być żywicielem pośrednim głównie dla dwóch gatunków tasiemców — Echinococcus granulosus i Echinococcus multilocularis. Szczególnie narażone na zarażenie są małe dzieci.

W jaki sposób tasiemiec może się przenieść na człowieka? Wystarczy, że opiekun zaniedba higienę osobistą podczas kontaktu z chorymi psami. Niektóre gatunki przenoszą się także przez niemyte owoce leśne zanieczyszczone kałem chorych lisów czy psów.

Najczęstsze objawy tasiemczycy (Dipylidium caninum) u dzieci:

Trzeba zauważyć, że zarażenia tasiemcami z rodzaju Echinococcus u ludzi mogą być śmiertelne! Larwy, zjedzone wraz z owocami leśnymi, trafiają w różne części organizmu, tworząc charakterystyczne cysty. Uciskają w ten sposób narządy wewnętrzne (zwykle wątrobę), stale się rozrastając i naciekając na okoliczne tkanki.

Tasiemczyca u psa jest chorobą groźną, ale nie jest śmiertelna. Jest łatwa do wyleczenia i prosta do wykrycia. O wiele większe zagrożenie niesie ona dla człowieka.