Świerzbowiec uszny
czytania opublikowano
Zarażenie psa lub kota świerzbowcem jest dla niego bardzo nieprzyjemnym doświadczeniem. Choroba ta dotyka uszu psa i kota, bo to właśnie tam pasożytuje pajęczak, doprowadzając naszego pupila do obsesyjnego drapania. Opowiemy dziś o trzech świerzbowcach: świerzbowcu drążącym u psów i kotów oraz świerzbowcu usznym. Wszystkie są wysoce zaraźliwe i objawiają się bardzo intensywnym świądem oraz związanym z tym bólem. O różnicach między świerzbowcem drążącym i usznym oraz przebiegu infekcji i leczeniu opowiemy w poniższym artykule.
Świerzbowiec
drążący u psa
W przypadku psów, za infekcję odpowiada roztocz z rzędu pajęczaków – Sarcoptes scabiei var. Canis. Do infekcji dochodzi podczas kontaktu z innych chorym psem lub lisem. Możliwe jest także zarażenie po kontakcie pośrednim, czyli z legowiskiem czy miską. Ponieważ świerzbowca cechuje wysoka zakaźność, infekcja szybko będzie się rozwijać w schroniskach i innych skupiskach psów. Ale nie oznacza to, że psy mieszkające w domach są wyeliminowane z grupy ryzyka.
Infekcja świerzbowcem drążącym cechuje się bardzo uporczywym bólem i swędzeniem. Pasożyt ten odżywia się naskórkiem. Już sama jego obecność powoduje dyskomfort, ponieważ układ immunologiczny bardzo szybko reaguje na substancje wydalane przez świerzbowce, które wywołują uczulenie. Świąd potęgowany jest także drążeniem tuneli w naskórku przez samice. W korytarzach tych składane są jaja, z których po 3 do 5 dniach wylęgają się kolejne świerzbowce. Cały cykl zajmuje 3 tygodnie (od jaja do postaci dorosłej).
Objawy i
leczenie świerzbowca drążącego u psa
Sama choroba daje bardzo charakterystyczne objawy takie jak: zaczerwienienie skóry, grudki i strupki o szarożółtej barwie. Poprzez uporczywe drapanie pies doprowadza skórę do zaognionej postaci z ranami i krwistymi strupami, co w konsekwencji powoduje zabrudzenia, przedostanie się bakterii i groźne wtórne powikłania bakteryjne lub grzybicze. Długo trwający świąd, w przebiegu nieleczonej infekcji i nieustanne rozdrapywanie, skutkuje wyłysieniami lub przerzedzoną sierścią. Świerzbowiec drążący najpierw atakuje końcówki małżowin, okolice stawów łokciowych, ale może rozprzestrzenić się na całe ciało. Pies manifestuje świąd, m.in. przechyleniem głowy, trzepaniem głową, opuszczonym, przyklapniętym uchem, drapaniem, ocieraniem się.
W procesie diagnostycznym częściowym potwierdzeniem jest też pozytywny odruch kończynowo-uszny. W przypadku Sarcoptes scabiei var. Canis w badaniu zeskrobin bardzo często nie znajduje się świerzbowca, co nie oznacza, że można go wykluczyć.
Leczenie, choć długie, jest skuteczne. Lekarz weterynarii może zadecydować o podaniu leków przeciwświądowych oraz antybiotyków, jeśli doszło do zakażeń ran. Często zalecane są kąpiele przy użyciu leczniczych szamponów.
Istotne jest szybkie wdrożenie leczenia, ponieważ świerzbowcem drążącym mogą zarazić się inne psy i ludzie.
Świerzbowiec
drążący u kota
Chorobę u kota wywołuje roztocz z gatunku Notoedres cati. Żeruje w małych grupach i potrafi atakować rozległe obszary skóry. Pokarmem jest naskórek, a w wydrążonych przez samice tunelach składane są jaja. Chorobie towarzyszy bardzo intensywny świąd. Koty często ocierają się głową o opiekuna lub meble, próbując ulżyć sobie w cierpieniu. Notoedres cati jest równie zakaźny, jednak w odróżnieniu od Sarcoptes scabiei var. Canis, nie przenosi się między gatunkami. Zarażenie się człowieka lub psa od kota nie jest możliwe.
Za to bardzo szybko i z łatwością przenosi się wśród kotów. W przypadku jego podejrzenia, wszystkie koty w domu wymagają leczenia, a legowiska, koce, miski i inne przedmioty powinny być dezynfekowane.
Świerzbowiec
drążący u kota – objawy i leczenie
Na wczesnym etapie infekcji, poza drapaniem, zauważyć można zaczerwienienia bądź wyłysienia, zaczynające się od brzegów małżowin. Postępująca choroba powoli obejmuje zasięgiem całą małżowinę, pojawiają się strupy lub rogowaciejący naskórek. Ocieranie się kota eksponuje widocznie zaczerwienioną skórę, pokrytą grudkami lub opuchniętą. Lizanie prowadzi do przenoszenia pasożyta wzdłuż uszu, na szyję i głowę, powiększając tym samym obszar zmian. Uporczywe drapanie natomiast może doprowadzić do wtórnych zakażeń.
Diagnoza składa się z badania zeskrobiny oraz oceny objawów klinicznych. W leczeniu wykorzystywane są środki roztoczobójcze oraz leki przeciwświądowe.
Świerzbowiec
uszny psów i kotów
Za świerzb uszny odpowiadają roztocza z gatunku Otodectes cynotis i po równo traktują one zarówno psy jak i koty. Ich miejscem bytowania jest wyłącznie uszy i raczej nie przemieszczają się na inne obszary. Dla odmiany ten świerzbowiec rezyduje tylko na powierzchni skóry, pożywiając się złuszczonym naskórkiem, bez penetracji jego głębszych warstw. Do zarażenia potrzebny jest kontakt bezpośredni.
Objawy i
leczenie świerzbowca usznego
Jest kilka charakterystycznych objawów (poza wynikającymi z intensywnego świądu oraz urazów mechanicznych towarzyszących drapaniu):
- Bardzo obficie występująca brązowa zaschnięta wydzielina. Niekiedy w nadmiarze sama wypada z ucha. To martwy naskórek połączony z odchodami pajęczaków.
- Intensywny i nieprzyjemny zapach oznaczający, że doszło już do infekcji bakteryjnej lub grzybiczej – często będący podstawą diagnozy.
- Ostatnim jest możliwość zauważenia „gołym okiem” malutkich ruchomych białych kropeczek.
Diagnozę wspiera badanie wydzieliny z przewodu słuchowego, zeskrobin zaschniętej woszczyny oraz badanie otoskopowe. Leczenie bazuje na lekach przeciwświądowych oraz preparatach roztoczobójczych. Należy pamiętać, że ucho do leczenia powinno być odpowiednio przygotowane, tj. oczyszczone ze strupów i woszczyny, z podgojonymi rankami. Najlepsze efekty osiąga się we wczesnym etapie inwazji pasożyta.