Stop Pasożytom

Świerzb u psa

czytania opublikowano

Ilustracja przedstawiająca drapiącego się psa

Jakie są objawy świerzbu u psa?

Uporczywe, nerwowe drapanie się psa, wygryzanie swędzących miejsc na skórze, zmiana zachowania, wyraźny stres wywołany dyskomfortem oraz infekcje wtórne towarzyszące świerzbowi u psa są częstym powodem konsultacji w klinikach weterynaryjnych. Jakie są objawy świerzbu u psa? Jak leczyć dermatozy u zwierzaka? Zapraszamy do dalszej części artykułu.

Czemu nie wolno ignorować świerzbu u psa?

Świerzb u psa jest wywołany przez pasożytniczą działalność niewielkiego pajęczaka z rzędu roztoczy. W środowisku występuje wiele form i rodzajów świerzbowca, w tym odmiana atakująca ludzi, lecz psy cierpią na inwazję ze strony świerzbowca drążącego i usznego.

Ektopasożyt żerujący na ciele żywiciela wywołuje u psa duży dyskomfort zarówno fizyczny, jak i psychiczny. Zwierzak odczuwając świąd, próbuje przynieść sobie ulgę: wygryza, ociera się o ostre przedmioty, wylizuje swędzące miejsca. Pies zaatakowany przez świerzbowca drapie się, naruszając powłokę skóry. Powoduje w ten sposób rany, które łatwo ulegają nadkażeniom bakteryjnym i grzybiczym, co tylko potęguje zły stan zdrowia psa oraz utrudnia leczenie.

Świerzb drążący jest chorobą wysoce zaraźliwą. Wystarczy krótkotrwały, przelotny kontakt z zarażonym osobnikiem, by przenieść pasożyta na nowego żywiciela. Świerzb zagrażający psom posiada duży potencjał zoonotyczny i może stanowić zagrożenie dla ludzi.

Psy mogą zostać zaatakowane przez dwa rodzaje świerzbowca:

Sarkopotoza

Sarkopotoza to choroba wywołana przez działalność świerzbowca drążącego. Ektopasożyt żeruje na skórze zwierząt domowych, takich jak psy, koty czy kawie domowe.

Choć głównie na sakopotozę zapadają zwierzęta bezdomne, o słabszym systemie immunologicznym i przebywające w złych warunkach sanitarnych, to zdarzają się również przypadki zarażenia zadbanych i otoczonych troskliwą opieką pupili domowych.

Świerzbowiec drążący przenosi się wskutek przypadkowego dotyku, używania z tych samych posłań czy korzystania z tych samych narzędzi higienicznych, co zarażone zwierzęta.

Cechy charakterystyczne świerzbowca drążącego

Świerzbowiec drążący to pasożyt z grupy pajęczaków, osiągający od 0,3 do 0,4 mm. Po przedostaniu się na żywiciela, samica świerzbowca drąży w skórze ofiary korytarze, by złożyć w nich jaja. Z jaj wykluwają się larwy, które przedostają się na powierzchnię skóry żywiciela, ulegają wylince i przeobrażają się w stadium nimfy, a następnie w dorosłego osobnika. Cały proces rozwojowy trwa od 3 do 4 miesięcy.

Świerzbowiec nie jest w stanie przeżyć poza organizmem żywiciela dłużej niż 10 dni.

Pasożyt żywi się złuszczonym naskórkiem, wysiękiem z podrażnionej skóry oraz limfą zwierzęcia.

Działalność życiowa świerzbowca wywołuje u psa ostry świąd, który jest odczuwalny już po kilku dniach od kontaktu z chorym osobnikiem.

Najczęściej świerzbowiec drążący atakuje u psa okolice brzucha i mostka, stawy, głowę.

Miejsca chorobowo zajęte charakteryzują się wykwitami - grudkami, ropnymi krostami,  strupami, rumieniem, wyłysieniem, a także apatią i/lub nerwowością oraz chudnięciem.

Jednym ze sposobów diagnostyki świerzbowca drążącego u psa jest wywołanie u zwierzęcia odruchu kończynowo-usznego. Jeśli po delikatnym potarciu koniuszków uszu psa sprowokuje się go do instynktownej czynności drapania ucha tylną łapą, może to być wyraźna wskazówka, iż pies został zainfekowany świerzbem.

Nie należy jednak traktować odruchu kończynowo-usznego jako profesjonalnej diagnozy weterynaryjnej. Może być to jednak istotna wskazówka dla lekarza weterynarii, do którego opiekun zwróci się z prośbą o konsultację.

Prawidłowa ocena stanu zdrowia psa powinna się odbyć po przebadaniu zeskrobin z miejsc na skórze objętych zmianą chorobową oraz po reakcji zwierzęcia na zaordynowane lekarstwa lub też po braku reakcji na preparaty przeciwświądowe.

Otodektoza 

Otodektoza to choroba skórna wywoływana przez inny rodzaj pasożyta, świerzbowca usznego. Ektopasożyt atakuje okolice uszu psa, powodując stany zapalne i drażniący świąd.

Świerzbowiec uszny nie wnika pod skórę żywiciela, a bytuje na małżowinach usznych zwierzęcia i w jego kanale słuchowym. Pies w zaawansowanym stanie świerzbu usznego silnie się drapie, ociera o meble i przedmioty oraz mocno potrząsa głową, próbując przynieść sobie ulgę.

Pasożyt żywi się drobinkami wydzieliny usznej i zniszczonymi tkankami. Otodektoza, podobnie jak sarkopotoza jest chorobą niezwykle zaraźliwą i wystarczy krótki kontakt, by przekazać patogeny innemu zwierzęciu. Na otodektozę zapadają słabsze, zaniedbanie lub bardzo młode psy.

Cechą charakterystyczną psów chorych na otodektozę jest świąd okolic uszu, stan zapalny zewnętrznego przewodu słuchowego, ciemna, sucha, bezwonna wydzielina wypadająca podczas drapania oraz potrząsanie głową.

W przypadku nadkażenia bakteryjnego okolic uszu, wydzielina z uszu chorego psa może silnie nieprzyjemnie pachnieć. Pojawi się także wydzielina ropna.

Nieleczona lub zaniedbana otodektoza może prowadzić do uszczerbku na słuchu lub całkowitej utraty słuchu, przeniesienia się choroby na całe ciało oraz do powiększenia węzłów chłonnych, apatii, wychudzenia i wyniszczenia organizmu.

Otodektoza u psów cierpiących na alergie skórne może wywołać dodatkową nadwrażliwość.

Diagnostyka i leczenie świerzbu usznego

Postawienie prawidłowej diagnozy wymaga konsultacji z lekarzem weterynarii, który przeprowadzi badanie otoskopowe i pobierze wymaz z ucha.

Leczenie otodektozy polega na podaniu preparatów przeciw roztoczom a także na stopniowym oczyszczeniu przewodu słuchowego z wydzieliny. Na początku higienę małżowiny należy powierzyć lekarzowi weterynarii. Ucho może być mocno podrażnione, może nawet krwawić i każda manipulacja sprawi zwierzęciu duży ból.


Pamiętaj!

Zarówno w przypadku świerzbowca drążącego, jak i usznego, niezbędne jest zastosowanie terapii leczniczej wobec pozostałych psów przebywających w otoczeniu oraz na dokładnej dezynfekcji legowisk, szczotek i innych wspólnie używanych przedmiotów.