Pchły u szczeniaka – co wybrać do walki z pasożytem?

czytania opublikowano

Ilustracja przedstawiająca mokre psy w wannie

Napady kompulsywnego drapania się u szczeniaka mogą być oznaką inwazji pcheł. Nie wolno lekceważyć tego problemu. Bolesny i irytujący dla psiaka świąd może być przyczyną poważnych problemów ze zdrowiem. W jaki sposób szczeniak może zarazić się pasożytami? Jakie choroby wiążą się z obecnością pcheł na skórze psa? Zapraszamy do lektury materiału! Zaproszenie szczeniaka pod swój dach to z pewnością jeden z najbardziej ekscytujących momentów życia zarówno zwierzaka, jak i samego opiekuna. Wspólne spacery, zabawy, możliwość obserwacji czworonoga na co dzień, radość, jaką daje obecność kochającego zwierzaka u boku, prawdziwie wzbogacają życie opiekunów. Jak można odwdzięczyć się psu za jego bezinteresowną miłość?

Co to znaczy właściwa opieka nad psem?

Opieka nad czworonogiem nie może kończyć się na napełnieniu mu miski, wyjściu na spacer czy zabawie z piłeczką. Troskliwy i odpowiedzialny opiekun powinien znać i rozpoznawać zagrożenia dla zdrowia zwierzęcia. Powinien także im zapobiegać. Jedną z takich czynności jest zabezpieczanie pupila przed pasożytami.

Uwaga!

Każdy pies jest zagrożony inwazją pasożytów zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych. Nie ma znaczenia, jak uważny jest opiekun podczas spaceru z czworonogiem oraz jak starannie dba o to, aby jego zwierzak unikał potencjalnych źródeł zarażenia pasożytami. Na szczęście, medycyna weterynaryjna oferuje wiele zabezpieczeń dla opiekunów zwierząt, by mogli oni chronić swych podopiecznych przez pasożytami.

W poniższym materiale skupimy się na zagrożeniach płynących ze strony najpowszechniejszego pasożyta zewnętrznego u psów – pchły.

Pchła – kluczowe informacje o pasożycie

Pchła jest najpowszechniej występującym pasożytem zewnętrznym u zwierząt. Jej zasięg obejmuje praktycznie wszystkie kontynenty. Pchła żyje wszędzie tam, gdzie żyją kręgowce. Naukowcy szacują, że pchły istnieją na świecie od blisko 60 milionów lat. Rozróżnia się ok. 2000 gatunków tego owada. W naszej strefie klimatycznej najczęściej u psów i kotów występuje pchła kocia, Ctenocephalides felis. Pasożyt ten jest bezskrzydłym owadem żywiącym się krwią swoich żywicieli. Potrafi pochłonąć piętnaście razy więcej pokarmu, niż sam waży.

Cechą charakterystyczną pchły jest jej niebywała skoczność, płodność i umiejętność przetrwania w skrajnie niesprzyjającym otoczeniu, co czyni ją niezwykle trudnym przeciwnikiem do zwalczenia.

Budowa ciała pchły i cykl rozwojowy

Pchła kocia jest owadem o niewielkich rozmiarach. Największy osobnik dochodzi do 6 milimetrów wielkości. Ciało pchły jest bocznie spłaszczone, wyposażone w silne odnóża pozwalające jej na odbywanie dalekich skoków. Pchła pobiera krew swej ofiary za pomocą aparatu kłująco-ssącego. Ciało owada pokryte jest szczeciną lub ząbkami skierowanymi do tyłu, co zabezpiecza pasożyta przed przypadkowym strąceniem go ze skóry żywiciela (np. gdy pies się drapie).

Samica pchły rozpoczyna żerowanie natychmiast po przedostaniu się na skórę swej ofiary. Po około dobie od kolonizacji samica zaczyna składać jaja. W ciągu całego swego życia (pchły żyją około 3 tygodni) jest w stanie złożyć około 2000 jaj.

Część złożonych jaj spada z sierści. Składanie jaj odbywa się przeważnie w nocy, więc jaja spadają na posłanie psa lub w miejscu, gdzie najbardziej lubi przebywać podczas odpoczynku.

To ważny etap w rozwoju pasożyta. Z jaj wylęgają się larwy, których głównym pożywieniem są odchody dorosłych pcheł, pełne niestrawionej krwi oraz resztki organiczne z legowiska psa.

Uwaga!

Odchody dorosłych pcheł wyglądają jak czarne lub brązowe grudki. Uważny opiekun psa może je zauważyć, czesząc swojego czworonoga lub rozgarniając palcami jego sierść.

Larwy pchły otaczają się kokonem, w którym mogą bezpiecznie przeżyć do czasu osiągnięcia dojrzałości. Kokon pchły jest na tyle odporny na czynniki zewnętrzne, że jest w stanie przetrwać nawet działanie środków chemicznych wykorzystywanych powszechnie do sprzątania domów.

Larwalna postać pchły zabezpieczona kokonem bytuje w zakamarkach, szczelinach podłóg, między włóknami dywanów czy koców. W tej formie może przetrwać bez pożywienia nawet kilka miesięcy. Do dalszej aktywności budzi się, wyczuwając wibracje wywoływane poruszaniem się potencjalnego żywiciela i wydzielanym przez niego ciepłem.

Idealne warunki dla rozwoju pchły to odpowiednie ciepło otoczenia (od kilkunastu do trzydziestu stopni Celsjusza) i wilgotność (ok. 75%). Gorsze parametry środowiska spowalniają rozwój pchły.

Dlaczego należy walczyć z pchłami u zwierząt domowych?

Pchła pobiera krew, wkłuwając się w skórę żywiciela. Aktywność ta jest bolesna i drażniąca dla zwierzęcia. Pies próbuje przynieść sobie ulgę od świądu, drapie się, ociera o wystające, często ostre krawędzie mebli, krzaki, tarza się.

Ogarnięty świądem pies nie zważa na ból, jaki sam sobie wyrządza drapaniem i często dokonuje samouszkodzenia skóry.

W podrażniony naskórek szybko wdają się infekcje wtórne – pies ma przeważnie zanieczyszczone łapy i pazury.

Stany zapalne skóry u psa jątrzą się, dodatkowo sprawiając zwierzęciu świąd, ból i dyskomfort. Wtórne infekcje u psa to również większe zmartwienie dla opiekuna. Leczenie ran powstałych na ciele psa nie jest łatwe.

Pies ogarnięty świądem staje się rozdrażniony, bądź apatyczny. Nie chce się bawić, unika pieszczot i wygląda na osowiałego. Inwazja pcheł przeszkadza psu w odpoczynku i normalnej aktywności.

To nie koniec problemów związanych z obecnością tych pasożytów.

Inwazja pcheł u psa a choroby

Obecność pcheł na sierści psa może się łączyć z innymi zagrożeniami zdrowotnymi:

Jakich środków używać do zwalczania pcheł u psa?

Lecznice weterynaryjne i sklepy z artykułami dla zwierząt oferują bogaty wybór środków przeciwpchelnych. Można nabyć tabletki, krople typu spot-on, obroże, szampony, spraye. Każdy ze specyfików ma trochę inny sposób i czas działania. Jeśli masz wątpliwości, jaki preparat będzie najlepszy dla Twojego psa, poproś o pomoc lekarza weterynarii.