Pchły u psa
czytania opublikowano
Praktycznie każdy opiekun psa i wychodzącego kota zetknął się choć raz z plagą pcheł u swojego podopiecznego. Co ciekawe, pchły mogą zaatakować również zwierzęta niewychodzące, np. kanapowe mruczki, które nigdy nie opuściły mieszkania. Pchły są pasożytami zewnętrznymi, żywią się krwią swoich ofiar, powodują przykre swędzenie, prowokują zwierzę do drapania, kaleczenia własnej skóry, wywołują reakcje alergiczne i przenoszą groźne choroby. Poznaj swojego wroga, by móc skutecznie walczyć z pasożytem!
Pchła to niewielki insekt, osiągający od 1 do 10 mm wielkości, który żywi się krwią stałocieplnych, ssaków i ptaków. Jest bezskrzydłym, spłaszczonym bocznie owadem.
Pchły skolonizowały każdy kontynent, w naszym otoczeniu najczęściej możemy spotkać pchłę kocią, psią lub ludzką. Pasożyty te żyją na świecie od przeszło 60 milionów lat. Ich rodzina składa się z ponad 2000 gatunków.
Cechą charakterystyczną pcheł jest ich niezwykła skoczność oraz apetyt, pozwalający przyjąć dwadzieścia razy więcej pokarmu niż same ważą.
Pchły w cyklu rozwojowym przechodzą całkowite przeobrażenie. Po kolonizacji żywiciela natychmiast rozpoczynają żerowanie. Pchły pozostają wierne swojemu żywicielowi do końca życia, chyba, że spadnie temperatura ciała zwierzęcia.
Ciepłota (oraz wilgotność) bowiem jest niezwykle ważnym czynnikiem rozwojowym tego pasożyta.
Początkowo na naszej szerokości geograficznej pchły wykazywały wzmożoną aktywność wyłącznie w miesiącach ciepłych. Zimne pory roku powodowały spowolnienie ekspansji. Obecnie, z racji, iż człowiek przeniósł zwierzęta domowe do ogrzewanych pomieszczeń, pchły mogą swobodnie rozmnażać się cały rok.
Dodatkowym czynnikiem sprzyjającym rozwojowi tego ektopasożyta są dywany wykładziny i inne szczeliny (np. między poduchami kanap), którymi lubimy się otaczać.
Dorosła postać pchły żeruje w okrywie włosowej żywiciela. Samica owada składa na sierści, skórze lub w otoczeniu zwierzęcia do dwudziestu jaj dziennie. Jaja mają kolor perłowo-biały i nie więcej niż pół milimetra wielkości.
Jaja spadają swobodnie z sierści żywiciela na posłanie, kanapę czy inne miejsce, w którym zwierzę przebywa. Po kilku dniach następuje przeobrażenie w larwę.
Larwa odżywia się złuszczonym naskórkiem zwierzęcia oraz odchodami dorosłych pcheł, w których znajduje się dużo cennej krwi, pobranej od żywiciela
Po wylince, larwa przeobraża się w poczwarkę, która jest niezwykle istotnym stadium rozwojowym pasożyta.
W sprzyjających warunkach, tzn. w optymalnej temperaturze i wilgotności oraz gdy poczwarka może natychmiast skolonizować zwierzę, przechodzi w dorosłą formę owada. Jeśli warunki zewnętrzne są mniej sprzyjające, otoczona ochronnym kokonem poczwarka może pozostać w ukryciu nawet kilka lat.
Poczwarki chowają się między włóknami dywanów, wykładzin, między szczelinami desek podłogowych, w zakamarkach i w kurzu.
Staranne sprzątanie podłóg jest absolutną koniecznością, jeśli posiadamy zwierzę opanowane inwazją pcheł, lecz należy sobie zdawać sprawę, że bardzo trudno całkowicie pozbyć się pasożytów używając wyłącznie mopa i odkurzacza.
Jakie są objawy inwazji pcheł u zwierząt domowych?
Uporczywe drapanie się zwierzaka oraz czerwone punkty ugryzień na skórze, otoczone białą obwódką można uznać za oznakę inwazji pcheł.
Z czasem, gdy pasożytów namnoży się w sierści więcej, może dojść do powikłań: wysięku, krost, strupów oraz wtórnych infekcji bakteryjno-grzybiczych spowodowanych samouszkodzeniem powierzchni skóry przez psa czy kota. Masywny atak pcheł wskutek utraty krwi, może słabsze zwierzęta doprowadzić do silnej anemii oraz śmierci.
Silnie alergizujące białka ze śliny pcheł są powodem APZS (Atopowego Pchlego Zapalenia Skóry) u osobników uczulonych na te alergeny. Wystarczy wtedy ugryzienie jednej pchły, by wywołać silną reakcję alergiczną u zwierzęcia, silny świąd.
Tasiemczyca
Kolejnym ryzykiem zdrowotnym, jakie może się pojawić wraz z inwazją pcheł jest tasiemczyca.
Tasiemiec psi (Dipylydium caninum)
Tasiemiec psi (Dipylydium caninum) jest pasożytem jelitowym, wykorzystującym do ataku na psy i koty innego pasożyta, pchłę, wszę czy wszołę.
Zainfekowana jajami tasiemca pchła przenosi się na zwierzę i zaczyna żerować. Aktywność pchły jest dla psa czy kota dużym dyskomfortem. Zwierzę zaczyna się gwałtownie drapać i wygryzać sierść, by przynieść sobie trochę ulgi od swędzenia.
Pies czy kot podczas lizania własnej sierści lub wygryzania swędzących miejsc na skórze, połyka do 50 pcheł. Niektóre z nich mogą być żywicielami pośrednimi tasiemca psiego.
Po przypadkowym połknięciu przez zwierzę zainfekowanych pcheł, tasiemiec rozpoczyna kolonizację układu pokarmowego żywiciela ostatecznego.
Ważne!
Ważna informacja dla opiekunów kotów niewychodzących! Wasz pupil też może mieć pchły! Insekty mogły dostać się do mieszkania na butach, ubraniach, torbach. Wystarczy jedna wizyta w piwnicy, gdzie żyją zapchlone szczury, myszy czy dzikie koty, a możecie sami przenieść pasożyta do domu.
W celu usunięcia pasożyta z organizmu zwierzęcia wystarczy podanie preparatów odrobaczających, lecz nie rozwiązuje to ryzyka na przyszłość. Poczwarki i larwy pcheł mogą nadal przebywać w bezpośredniej bliskości zwierząt domowych, ukryte w dywanach, włóknach wykładzin, w posłaniu zwierzaka.
Do pełnej eliminacji zagrożenia niezbędne jest staranne sprzątanie podłóg oraz miejsc, gdzie zwierzak lubi przebywać.
Pamiętaj!
Każdy zwierzak domowy powinien być regularnie odrobaczany i zabezpieczany przed pasożytami. Zapytaj swojego lekarza weterynarii o preparaty na odrobaczanie!