Pchły u kota – jak z nimi walczyć?
czytania opublikowano
Jeśli Twój kot ostatnio zaczął się drapać, a podczas głaskania zauważyłeś/aś na jego sierści małe owady lub perłowo-białe drobinki, to znak, że najprawdopodobniej Twój podopieczny padł ofiarą inwazji pcheł. Czy kot niewychodzący może mieć pchły, skoro nie opuszcza domu? Czym grozi niepodjęcie walki z pchłami u kota? Jakie preparaty są skuteczne do walki z pchłamii? Zapraszamy do zapoznania się z kompendium wiedzy o pchłach u kota.
Poznaj swojego przeciwnika – pchła kocia Ctenocephalides felis
Pchła kocia to najbardziej rozpowszechniony w świecie zwierząt pasożyt zewnętrzny. Ektopasożyt jest bezskrzydłym owadem o zasięgu kosmopolitycznym, można spotkać go praktycznie na każdym kontynencie. Dorosła forma pchły żeruje na krwi wielu gatunków zwierząt, w tym na psach, kotach, szczurach oraz ptakach.
Człowiek również może paść ofiarą pokąsania przez pchłę kocią, lecz z powodu niższej niż zwierzęca temperatury ciała, faktu noszenia ubrań oraz stosowania zabiegów higienicznych, nie jest „interesującym celem” na dłuższy pobyt dla pchły.
Czy wiesz, że...
Czy wiesz, że pchła zaczyna żerować na krwi swej ofiary natychmiast po przedostaniu się skórę nowego żywiciela?
Pchła kocia – cykl rozwojowy
Samica pchły składa na sierści swego żywiciela około dwudziestu jaj dziennie. Większość z nich spada w najbliższe otoczenie zwierzęcia: na posłanie, podłogę, w szczeliny desek, na dywan lub wykładzinę.
W niedługim czasie z jaj wykluwają się larwy.
Rozwój pcheł jest ściśle związany z warunkami zewnętrznymi. Wysoka temperatura (w przedziale od kilkunastu do trzydziestu stopni Celsjusza) oraz wilgotność kształtująca się na poziomie 75% wpływają w istotny sposób na szybkość przeobrażania się pchły w kolejne stadia rozwojowe.
Efektem metabolizmu dorosłych pcheł są odchody pełne krwi zwierzęcia, na którym owady żerują. Odchody te (i złuszczony naskórek zwierzęcia) pełnią kluczową rolę w wyżywieniu larw pcheł.
Po wylince larwy otaczają się odpornym kokonem, a następnie przeobrażają w poczwarkę.
Poczwarka jest bardzo ważnym stadium z punktu widzenia epidemiologii pasożytniczego owada.
Poczwarka bowiem może przeobrazić się natychmiast w dorosłą postać ektopasożyta lub też, przy braku optymalnych warunków zewnętrznych – pozostać w uśpieniu na wiele miesięcy.
Czy wiesz, że...
Czy wiesz, że kokon poczwarki jest odporny nawet na powszechnie stosowane środki bójcze dla ektopasożytów?
Dorosłe formy pcheł praktycznie nie opuszczają swojego gospodarza do końca życia. Pchła może przeżyć poza środowiskiem swojego żywiciela wyłącznie kilka dni.
Sposoby infestacji pchłą
kocią
Zwierzęta zarażają się pchłami wskutek:
- bezpośredniego kontaktu z zarażonym psem czy kotem
- przebywania w miejscu, gdzie znajdują się poczwarki pchły
- kontaktu z przedmiotem, na którym przyczepiły się pchły (siatka z zakupami, buty opiekuna, karton przyniesiony z piwnicy, gdzie mieszkają zapchlone szczury)
Objawy towarzyszące inwazji
pcheł
Kot jest zwierzęciem, które przywiązuje dużą (wręcz legendarną) wagę do czystości, zarówno osobistej, jak i otoczenia. Zwierzak starannie czyści i myje własną sierść i lubi czystość w kuwecie.
Jeśli kot zaczyna jednak kompulsywnie się drapać, nerwowo wylizywać sierść, ranić skórę ostrymi pazurami, możemy podejrzewać, że padł ofiarą pcheł.
W szybkim rozpoznaniu inwazji pcheł z pewnością pomoże wyrobiony sobie nawyk regularnego szczotkowania kota. Na sierści bowiem można wtedy samemu zobaczyć perłowo-białe, około półmilimetrowe drobinki – jaja pcheł i dorosłe formy owada, a także małe ciemne drobinki - odchody pcheł.
Inwazja pcheł – zagrożenia
dla kota
- silny świąd odbierający kotu dobre samopoczucie i prowadzący do samouszkodzenia skóry
- niepokój i nerwowość
- reakcje alergiczne – APZS (Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry
- nadkażenia wtórne wynikające z uszkodzenia skóry
- anemia
- pchły jako wektory czynników chorobotwórczych oraz innych, groźnych pasożytów jelitowych
Inwazja pcheł – zagrożenia
dla człowieka
Pchły żerujące na kocie mogą być wektorem (żywicielem pośrednim) dla tasiemca psiego, który w pomysłowy sposób pozyskuje sobie swojego żywiciela – człowieka, psa czy kota.
Zarażona jajami tasiemca pchła wywołuje u swojego żywiciela silny imperatyw drapania i wygryzania swędzących miejsc. Podczas wylizywania bolących od ukąszeń pchły miejsc na skórze, kot połyka przypadkowo pchły zainfekowane tasiemcem. W ten sposób groźny robak jelitowy bez problemu przedostaje się do układu pokarmowego zwierzęcia.
Tasiemczyca jest niebezpieczną zoonozą, czyli chorobą odzwierzęcą i każdy opiekun kota powinien sobie zdawać sprawę z konieczności zabezpieczania swojego podopiecznego przed inwazją pcheł.
Oprócz jaj tasiemca psiego, pchły mogą zarazić człowieka chorobą kociego pazura oraz infekcjami bakteryjnymi i wirusowymi.
Profilaktyka i zwalczanie pcheł
Profilaktyka i zwalczanie pcheł polegają na podawaniu kotu preparatów bójczych dla tych pasożytniczych owadów. Kuracją powinny być objęte wszystkie zwierzęta w rodzinie. Dla skuteczności powodzenia akcji zwalczania pcheł istotne jest wyeliminowanie wszystkich stadiów rozwojowych pcheł. Profilaktyka powinna być dopasowana do potrzeb zwierzaka, i w wielu przypadkach powinna być prowadzona przez cały rok.