Pasożyty zewnętrzne u kota - objawy, rodzaje pasożytów, odrobaczanie

• Kot
• Porady
• Pasożyty
• Przegląd pasożytów
• Choroby pasożytnicze

6 min czytania opublikowano 23 października 2020

Właściwa opieka nad kotem to nie tylko karmienie, obcinanie pazurów, sprzątanie kuwety czy wyczesywanie futra. To również systematyczne szczepienie pupila, okresowe kontrole stanu zdrowia i odrobaczanie. Czemu odrobaczanie kota jest tak istotne dla zdrowia zwierzęcia? Czy kot niewychodzący powinien być odrobaczany? Jakie pasożyty mogą zaatakować czworonoga? Zapraszamy do lektury!

Spis treści:

• Jakie pasożyty zewnętrzne mogą zagrozić Twojemu kotu?
• Jak rozpoznać objawy choroby pasożytniczej?
• Czy kot niewychodzący powinien być odrobaczany?
  
  

Jakie pasożyty mogą zagrozić Twojemu kotu?

Pasożyty u kota można podzielić na robaki atakujące narządy wewnętrzne zwierzęcia lub pasożytujące na okrywie włosowej czy skórze.

Ektopasożyty (pasożyty zewnętrzne) występujące u kotów to między innymi:

•  Wszy   
• Świerzbowce   
• Pchły
  

Świerzbowiec

Świerzbowiec drążący koci Notoedres cati wywołuje świerzb, który jest chorobą wysoce zaraźliwą. Przyczyną choroby jest roztocz, którego samica drąży w skórze żywiciela tunele, by złożyć tam jaja. Skóra kota w miejscu ataku pasożyta jest zgrubiała, pomarszczona i pokryta strupami.

Miejsca zainfekowane przez świerzbowca powodują u kota silny świąd. Kot drapie się gwałtownie i rozdrapuje skórę powodując wtórne zakażenia bakteryjne.

Choć choroba rzadko przenosi się na inne gatunki zwierząt, wśród kotów i kociąt roznosi się błyskawicznie.

Zarażenie następuje podczas bezpośredniego kontaktu z chorym osobnikiem.

Do pierwszych objawów tej choroby należy zaczerwienie końcówek uszu, które następnie przenosi się na całą powierzchnię uszu, potem na skórę głowy. W wyniku wylizywania się, kot infekuje skórę w okolicy krocza i kończyn.

Na świerzb drążący najczęściej zapadają koty żyjące dziko, w dużych skupiskach, w schroniskach. Przypadki świerzbu drążącego zdarzają się jednak u kotów domowych.

Świerzb uszny

Świerzb uszny u kotów spowodowany jest inwazją roztocza Otodectes cynotis. W odróżnieniu od świerzbowca drążącego, świerzb uszny występuje wyłącznie na skórze żywiciela, w kanałach słuchowych. Pasożyt żywi się martwym naskórkiem kota.

Świerzb uszny, otodektoza jest chorobą silnie zakaźną. Wystarczy bezpośredni kontakt pomiędzy kotami, by zarazić się pasożytem. Na świerzb uszny najczęściej zapadają młode koty.

Świerzb uszny objawy

Objawem towarzyszącym inwazji świerzbowca usznego jest charakterystyczne zachowanie kota. Zwierzę potrząsa głową, pochyla w jednym kierunku, gwałtownie drapie się w okolice szyi i uszu powodując uszkodzenie skóry i wtórne zakażenia.

Z uszu wydobywa się brunatno-czarna, sucha wydzielina, która czasami sama wypada podczas uporczywego drapania się kota.

Wydzielina nie powinna mieć zapachu, a jeśli taki występuje, oznacza to infekcję bakteryjną lub grzybiczą.

Świerzb uszny - leczenie

Postawienie diagnozy odbywa się wskutek pobrania wymazu z uszu kota i badaniu zeskrobiny pod mikroskopem. 

Leczenia świerzbu usznego NIE należy podejmować samodzielnie, bez konsultacji z lekarzem weterynarii.

Pierwszym etapem leczenia świerzbu usznego jest staranne oczyszczenie wnętrza ucha. Wykonujemy to oczywiście tylko wtedy kiedy stan ucha na to pozwala i nie towarzyszy temu duża bolesność. Najlepiej powierzyć to lekarzowi weterynarii. Następnie lekarz przeważnie zaleca kurację maścią lub kroplami do uszu. Preparaty mają za zadanie wyeliminować pasożytnicze roztocza miejscowo. Innym sposobem leczenia jest podanie odpowiedniego preparatu typu spot on, który działając systemowo również doprowadzi do eliminacji wszystkich pasożytów odpowiedzialnych za chorobę.

Dodatkowo można stosować  leki przeciwświądowe.

Sytuacja komplikuje się, gdy skóra kota jest zainfekowana wtórnie, wskutek drapania się. W zależności od rodzaju infekcji, potrzebna jest odpowiednia kuracja antybiotykowa lub przeciwgrzybicza.

Pchły

Pchły, to najczęściej spotykane pasożyty zewnętrzne u kota

W naszej strefie klimatycznej pchły pojawiają się wraz z początkiem lata i dokuczają zwierzętom do późnej jesieni. Niestety, zarówno ocieplenie klimatu, jak i fakt, że zwierzęta domowe przebywają zimą w ogrzewanych pomieszczeniach, powoduje, iż okres działalności pcheł się wydłuża i może trwać cały rok.

Pchła kocia

Pchła kocia Ctenocephalides felis żeruje na kotach, psach, ptakach i zwierzętach dzikich. Człowiek, z racji niższej ciepłoty ciała, higieny i noszenia odzieży, nie bywa celem inwazji pcheł choć nie jest to wykluczone w sytuacji, kiedy na horyzoncie przez długi czas nie będzie innego żywiciela.

Pchły pożywiają się krwią kotów. Po przeniesieniu się na nowego żywiciela, natychmiast rozpoczynają żerowanie. Samica składa jaja, które spadają z żywiciela na posłanie, kanapę, między szczeliny podłogi, we włókna dywanów czy chodników. Po wykluciu się, larwy pożywiają się odchodami dorosłych osobników, w których znajdują pozostałości krwi zwierzęcia.

Czy koty niewychodzące mogą mieć pchły?

Tak. Nawet kot mieszkający na stałe w mieszkaniu może stać się ofiarą pcheł. Pasożyta może przynieść do domu pies, jeśli mieszka z nami lub sami możemy przypadkowo przetransportować pchły z garażu, piwnicy czy obcego domu.

Jakie choroby mogą zostać spowodowane przez pchły?

Ukąszenia pcheł powodują przykry dla zwierzęcia świąd. Ponadto białko zawarte w ślinie pcheł ma silne właściwości alergizujące, co może wywołać u zwierzęcia gwałtowną reakcję uczuleniową: alergiczne pchle zapalenie skóry (APZS).

Kot próbując przynieść sobie ulgę, rozdrapuje skórę, powoduje rozległe, trudne do zagojenia rany, które łatwo ulegają ponownemu zainfekowaniu.

Wtórne zakażenie wymaga stosowania kuracji antybiotykowej lub przeciwgrzybiczej.

Pchły to również prawdopodobny wektor (przekaźnik, przenosiciel) innych, groźnych chorób pasożytniczych: tasiemczycy, choroby kociego pazura.

Pasożyt wewnętrzny wykorzystując pchłę, żywiciela pośredniego, sam dokonuje inwazji na organizm zwierzęcia.

Z tego też powodu kuracja odrobaczająca u kota powinna obejmować nie tylko pasożyty wewnętrzne, grasujące w układzie pokarmowym czworonoga, lecz również kompleksowo działać przeciw pchłom.