Pasożyty w jelitach u psów i kotów - leczenie

• Pies
• Kot
• Porady

5 min czytania opublikowano 18 listopada 2020

Pasożyty to wyjątkowo nieprzyjemny temat. Warto jednak się pochylić z uwagą nad wątkiem robaków jelitowych zwierząt towarzyszących, gdyż świadomość zagrożenia to potężna broń w walce z chorobami naszych czworonożnych ulubieńców. W poniższym materiale przedstawimy kilka rodzajów endopasożytów powszechnie atakujących psy i koty domowe.

Endopasożyty u psów i kotów – wspólny wróg ludzi i zwierząt

Pasożyty dokonujące inwazji na domowe zwierzęta zagrażają ich życiu i zdrowiu. To główny, lecz to nie jedyny powód, dla którego opiekunowie psów i kotów powinni posiąść wiedzę na temat rodzajów robaków, dróg transmisji i objawów towarzyszących chorobom pasożytniczym. 

Drugim, nie mniej ważnym powodem jest możliwość przeniesienia pasożyta na ludzi, czyli potencjał zoonotyczny robaków.

Zoonozami mogą zarazić się opiekunowie zwierząt, dzieci lub osoby zupełnie przypadkowe, nawet takie, które nie posiadają czworonogów.

Najczęstszą drogą transmisji są brudne ręce, niemyte owoce, warzywa, niedogotowane mięso lub nieostrożność małych dzieci. Nie bez powodu lekarze nazywają robaczyce chorobami „brudnych rąk”. 

Każdy człowiek powinien wiedzieć, że konsekwencje zdrowotne braku higieny rąk wiążą się ściśle z ryzykiem chorób pasożytniczych, nawet, jeśli o myciu rąk mówi się ostatnio wyłącznie w odniesieniu do COVID-19.

Mamy dobrą i złą wiadomość dla opiekunów zwierząt domowych. Zaczniemy od złej. 

Każde zwierzę domowe może zostać zaatakowane przez pasożyty. Nie ma znaczenia, jak uważnie pilnujemy, by pies nic nie brał do pyska na spacerze. Nieważne, że nasz mruczek nigdy nie opuścił bezpiecznej przystani mieszkania. Kot niewychodzący jest również zagrożony inwazją pasożyta. Najczystszy nawet pies może stać się ofiarą robaków.

Przyjmuje się, że 85% zwierząt domowych miało kontakt z pasożytami. To fakty. 

Teraz dobra wiadomość: pomimo powszechności pasożytów, posiadamy skuteczne narzędzia do walki z nimi, a przede wszystkim potrafimy zapobiec rozwojowi robaczycy w organizmie zwierzęcia, jeśli już dojdzie do zarażenia. 

Poznaj swojego wroga! 

Najczęstsze pasożyty jelitowe

Najczęstszymi pasożytami jelitowymi, jakie atakują domowe zwierzęta są: tasiemce, glisty, włosogłówki, tęgoryjce oraz pierwotniaki. 

Ryzyko zarażenia pasożytami wewnętrznymi zależy od kilku istotnych czynników: wieku zwierzęcia, jego kondycji zdrowotnej, warunków życia oraz rodzaju diety.

Najbardziej narażone na inwazję pasożytów są szczenięta i kocięta oraz osobniki słabsze, walczące z innymi chorobami oraz zwierzęcy seniorzy. 

Psie maluchy mogą paść ofiarą pasożytów jeszcze w łonie matki. Jeśli suka przed kryciem była zainfekowana przez glistę w otorbionej postaci, to może zarazić nienarodzony miot robakami. Pasożyt aktywuje się podczas ciąży, przenika do łożyska i zaraża płód. Szczenięta przychodzą na świat już zarażone. 

Kocięta są wolne od takiego rodzaju zagrożeń. Nie zakażają się na etapie płodowym, lecz podobnie jak szczenięta mogą zarazić się larwami glist drogą laktogenną, podczas karmienia mlekiem matki.

Stąd w przypadku młodych zwierząt konieczne jest wczesne podawanie preparatów odrobaczających zarówno maluchom, jak i karmiącej matce.

Odrobaczanie należy kontynuować, aż do momentu odstawienia od matki, a następnie powtarzać zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii. 

Oprócz drogi prenatalnej (w przypadku szczeniąt) oraz laktogennej, zwierzęta zarażają się pasożytami najczęściej drogą pokarmową. 

Transmisja inwazyjnych postaci endopasożyta

Transmisja inwazyjnych postaci endopasożyta (glist, tasiemca, włosogłówki, tęgoryjca, pierwotniaków) następuje wskutek spożycia: 

• gleby zabrudzonej jajami
• warzyw i owoców zakażonych robakami
• mięsa upolowanych zwierząt, ptaków, płazów zainfekowanych robakami
• skażonej wody
• podczas wylizywania sierści zarażonych zwierząt
• spożywania posiłków z tych samych misek, z których jedzą zarażone osobniki
• przez przypadkowe połknięcie pchły, wszy czy wszoły zakażonej pasożytem
• poprzez zjadanie odchodów zarażonych zwierząt 

Niektóre pasożyty do pełnego cyklu rozwojowego potrzebują żywicieli pośrednich, dzięki którym przedostają się do organizmu żywiciela ostatecznego lub czekają w jego tkankach w formie przetrwalnikowej na okazję do inwazji. 

W organizmie żywiciela ostatecznego dochodzi do zakończenia cyklu rozwojowego i reprodukcji. 

Inne pasożyty jelitowe (tasiemiec psi) wykorzystują do zarażenia wektory, czyli pasożyty zewnętrzne: pchły, wszy, wszoły. 

Pchły zarażone jajami tasiemca psiego zostają przypadkowo połknięte przez zwierzę, które stara się wygryźć swędzące od ukąszenia miejsce na skórze. W ten sposób tasiemiec dostaje się do przewodu pokarmowego zwierzęcia i rozpoczyna swój rozwój.

Jak wygląda leczenie zwierząt zarażonych pasożytami jelitowymi? 

Bez wątpienia lepiej jest zapobiegać niż leczyć. Dlatego też każde zwierzę domowe powinno być objęte indywidualnym planem szczepień i odrobaczania.

W zależności od stanu zdrowia pupila, wieku, trybu życia i rodzaju pokarmu, lekarz weterynarii sporządzi szczegółowy kalendarz. 

Inaczej bowiem traktuje się psy wystawowe, hodowlane, pracujące w policji czy w myślistwie, a inaczej zwierzęta pozostające przy rodzinie. 

Podobnie wygląda sprawa z kotami. Małe kotki, do szóstego miesiąca życia powinny podlegać standardowym szczepieniom i odrobaczaniu, lecz w późniejszym wieku wiele zależy od trybu życia kota.

Kot wychodzący powinien być odrobaczany co trzy miesiące, a pozostający na stałe w mieszkaniu, może być odrobaczany nieco rzadziej.