Pasożyty u zwierząt – rodzaje, drogi zarażenia, objawy, badania Część druga: pasożyty wewnętrzne

czytania opublikowano

Ilustracha przedstawiająca leżącego kota na poduszce

Pasożyty – konsekwencje zdrowotne dla psów i kotów. I nie tylko

Robaki jelitowe stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia i życia zwierząt towarzyszących. Inwazja pasożytów pogarsza znacznie komfort życia zwierzaków, prowadzi do wielu zaburzeń w funkcjonowaniu narządów wewnętrznych i może doprowadzić zwierzę do śmierci.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za stosowaniem preparatów odrobaczających u psów i kotów jest potencjał zoonotyczny wielu chorób pasożytniczych występujących u zwierząt. Oznacza to, że robaki mogą zainfekować również ludzi przebywających w bezpośrednim otoczeniu czworonoga, lecz nie tylko opiekunowie mogą być zagrożeni zoonozami.

Endopasożyty atakujące zwierzęta mogą przenieść się na osoby, które nigdy nawet nie dotknęły psa czy kota, np. z powodu alergii.

Do inwazji może dojść wskutek kąpieli w zbiorniku wodnym, podczas jedzenia brudnymi rękoma lub jedzenia niemytych warzyw czy niedogotowanego mięsa.

Wiedza o pasożytach występujących w naszym środowisku przydatna jest zatem dla wszystkich osób, nie tylko dla opiekunów psów lub kotów.

Pasożyty wewnętrzne psów i kotów – czynniki ryzyka

Zwierzęta towarzyszące mogą paść ofiarą tasiemców, glist, pierwotniaków, tęgoryjców i włosogłówek.

Na ryzyko zakażenia endopasożytami wpływa kilka czynników:

Drogi transmisji pasożytów wewnętrznych

Zwierzęta domowe najczęściej zarażają się pasożytami wewnętrznymi poprzez:

Jakie objawy u zwierząt powinny zaniepokoić opiekuna?

Czujność opiekuna powinna się wzmóc, gdy pies lub kot zacznie wykazywać jeden lub kilka niepokojących objawów:

Bardzo często u zdrowych, dorosłych zwierząt aktywność pasożytów nie jest wyraźnie widoczna, pozostaje w formach otorbionych lub też robaki są jeszcze na wczesnym etapie kolonizacji organizmu zwierzaka.

Zwierzęta takie mogą równocześnie być aktywnymi nosicielami patogenów i stale zarażać inne osobniki w swoim otoczeniu. Stanowią potencjalne zagrożenie, zwłaszcza gdy opiekun nie sprząta odchodów po swoim ulubieńcu.

Niezależnie od objawów ostrzegawczych wymienionych wcześniej, każdy opiekun psa lub kota powinien wykonać swojemu podopiecznemu przynajmniej raz w roku profilaktyczne badania laboratoryjne: krwi, moczu i kału.

Badania morfologiczne i biochemiczne pozwalają na ocenę stanu zdrowia podopiecznego oraz na wczesne wykrycie nieprawidłowości w funkcjonowaniu organizmu zwierzaka, w tym obecność pasożytów wewnętrznych i zewnętrznych.

W przypadku podejrzeń, że zwierzę zostało zarażone pasożytami wewnętrznymi, najczęściej wykonuje się badanie próbek kału (w kierunku obecności jaj).

Do postawienia diagnozy potrzebne są trzy próbki z różnych wypróżnień, w kolejnych dniach.

Ważne, by próbki były pobierane przed podaniem preparatów odrobaczających.