Najczęściej spotykane pasożyty u psa

czytania opublikowano

Ilustracja przedstawiająca leżącego psa na trawie

Pasożyty to zagrożenie dla każdego psa, niezależnie od tego, czy jest to zwierzę wyłącznie wyprowadzane na smyczy, czy też biegające samopas po zamkniętym podwórku. Pies może natknąć się na inwazyjne formy pasożytów jelitowych praktycznie wszędzie: zjadając trawę, wylizując łapy z ziemi, kopiąc doły, gryząc patyk czy pijąc wodę z kałuży. Wiedza o pasożytach zagrażających naszym czworonożnym przyjaciołom jest nam, opiekunom potrzebna z dwóch powodów: aby zapobiec w porę groźnym chorobom przenoszonym przez drobnoustroje oraz z troski o nas samych. Niektóre z pasożytów zwierzęcych zagrażają również człowiekowi.

Ogólny podział pasożytów u psów

Pasożyty atakujące psy można podzielić na dwie grupy: robaki wewnętrzne oraz zewnętrzne. Do ektopasożytów (pasożytów zewnętrznych) należą: komary, pchły, kleszcze, wszy, wszoły, nużeńce i świerzbowce. W dzisiejszym materiale zajmiemy się pasożytami wewnętrznymi.

Niektóre z pasożytów wewnętrznych bytują w przewodzie pokarmowym i są to glisty, tęgoryjce, włosogłówki i tasiemce lub poza układem jelitowym, czyli np. nicienie (skórne, sercowe, płucne).

Warto jednak w tym miejscu zaznaczyć, iż niektóre robaki jelitowe mimo, iż faktycznie dojrzewają do prokreacji, kopulują i produkują jaja w przewodzie pokarmowym żywiciela, to na wcześniejszych etapach cyklu rozwojowego migrują po wielu odległych zakątkach organizmu zwierzęcia wywołując różnego rodzaju symptomy chorobowe (kaszel, duszności, problemy neurologiczne, okulistyczne).

Pamiętaj!

Robaczyca można dotknąć Twojego psa na każdym etapie rozwoju i w każdym wieku. Silne, zdrowe i młode psy o doskonałym systemie immunologicznym mogą nie manifestować swoim zachowaniem inwazji pasożytów, lecz wystarczy, iż czworonóg zapadanie na infekcję, zachoruje lub zestarzeje się, a osłabiony układ odpornościowy nie poradzi sobie już ze zmasowanym atakiem patogenów.

W jaki sposób pies zaraża się robakami jelitowymi?

Transmisja pasożytów u psów odbywa się najczęściej poprzez wrota układu pokarmowego, pysk zwierzaka.

Pies jest ciekawskim stworzeniem, dla którego zapach i smak mają kluczowe znaczenie przy eksplorowaniu otoczenia.

Źdźbło trawy, kamień, odchody innego zwierzaka – to najciekawsze miejsca, których pies nie może przeoczyć podczas codziennego spaceru. To również potencjalnie najbardziej niebezpieczne punkty, w których dochodzi do zarażenia.

Jaja z inwazyjnymi formami pasożytów wydalane są przez chore zwierzęta w odchodach. W toku ewolucji natura uzbroiła pasożyty w niebywałą wręcz zdolność do przetrwania w niesprzyjających warunkach środowiska zewnętrznego. Przez długie miesiące jajom i larwalnym formom pasożyta nie jest w stanie zagrozić mróz, upał czy brak żywiciela. Ukryte w glebie czekają po prostu na korzystną chwilę, by wraz z drobinkami ziemi przykleić się do psich łap, futra, gdy pies się tarza w zabawie lub wraz z ubrudzonym pożywieniem, które spadło na podłoże, znaleźć się w pysku czworonoga.

To właśnie najczęstsza droga zarażenia naszych podopiecznych.

W jaki jeszcze sposób pies może zarazić się pasożytami wewnętrznymi?

Oprócz drogi przez przewód pokarmowy, gdy pies przypadkiem spożywa zabrudzone jajami pożywienie, czworonogi infekują się poprzez zjedzenie surowego lub niedogotowanego mięsa upolowanych stworzeń, w tkankach których bytują otorbione formy pasożyta. Na ten rodzaj infestacji narażone są najbardziej psy myśliwskie, karmione świeżymi mięsem po polowaniu lub samodzielnie polujące.

Uwaga!

Psy, które manifestują koprofagię są szczególnie narażone na inwazję pasożytów wewnętrznych! Jeśli Twój pies zjada odchody, sprawdź powód tego zachowania! Psu może brakować w diecie cennych pierwiastków lub zwierzak może przeżywać poważne problemy behawioralne. Tak czy inaczej, zjadając odchody jest realnie zagrożony robaczycą.

Pasożyty jelitowe mogą zagrozić psom już na najwcześniejszym etapie rozwoju, w stadium płodowym. Dzieje się tak, gdy suka przed kryciem nie była odrobaczona lub gdy samica wcześniej już padła ofiara robaków jelitowych i w tkankach której pasożyt się skutecznie otorbił.

Pasożyt w formie otorbionej „budzi się” do życia pod wpływem zmian hormonalnych u suki w ciąży. Przenika wraz z krwią do worka owodniowego i atakuje miot jeszcze przed narodzinami.

Z tego właśnie powodu szczenięta tuż po porodzie powinny być poddawana regularnemu odrobaczaniu wraz z karmiącą matką.

Kolejną drogą zarażenia psa jest karmiąca suka. Nawet jeśli samica nie była nosicielką pasożyta przed zajściem w ciążę, to mogła paść celem inwazji już po urodzeniu młodych. W takim przypadku szczenięta zarażają się wskutek picia mleka zainfekowanej matki.

Szczenięta po narodzinach odrobacza się na początkowym etapie co dwa tygodnie, a po zakończeniu karmienia mlekiem matki, kontynuuje jeszcze przez 14 dni, a następnie w odstępach jednomiesięcznych.

Pamiętaj!

Karmiąca suka powinna być odrobaczana w tym samym czasie, co jej miot.

Objawy robaczycy u psa

Uwaga!

Pies może jednocześnie być obiektem ataku kilku rodzajów pasożytów jelitowych. Ostateczną diagnozę zawsze stawia lekarz weterynarii na podstawie wywiadu z opiekunem i po badaniu próbek kału psa.

Pamiętaj!

Kochasz swojego psa? Zapewnij mu ochronę przed pasożytami wewnętrznymi – regularnie podawaj psu preparaty bójcze dla robaków, zalecone przez lekarza weterynarii i stosuj się do harmonogramu odrobaczania.