Kaliciwiroza

czytania opublikowano

Ilustracja przedstawiająca kota

„Koci katar” - skąd się to bierze?

To, co my potocznie nazywamy kocim katarem, jest w istocie chorobą wirusową o objawach  górnych dróg oddechowych. Powodują ją wirusy, m.in. kaliciwirus oraz herpeswirus.

Surowiczy wyciek z nosa jest jednym z objawów zarażenia, ale nie jedynym. Jak dochodzi do zarażenia oraz jakie są inne objawy - opowiemy poniżej.

Należy zacząć od omówienia sprawcy choroby – kaliciwirusa kociego (FCV z ang. feline calicivirus). Jest to patogen powszechnie występujący w środowisku, który najczęściej wraz z bakteriami i mykoplazmami odpowiedzialny jest za wywoływanie infekcji dróg oddechowych, która atakuje również spojówki i gardło. Kaliciwirus wywołuje ponad połowę wszystkich zachorowań w obrębie górnych dróg oddechowych i może być groźny, szczególnie w przypadku młodych kociąt i osobników dorosłych o obniżonej odporności. Dodatkowo, jest to wirus bardzo podstępny, o wielu szczepach i bardzo silnej mutagenności. W konsekwencji objawy u różnych osobników mogą się różnić, a sam przebieg infekcji może mieć odmienne nasilenie.

Niejednokrotnie do schorzenia dochodzi w powikłaniu z zakażeniem bakteriami, a czasem to kaliciwiroza wikła inne choroby np. białaczkę. Nie ułatwia sprawy fakt, że jest ona wysoce zakaźna, a także, że wirus utrzymuje się w ciele zwierzaka nawet do 6 miesięcy po wyleczeniu.

Koci katar nie jest niebezpieczny dla ludzi, jest to choroba atakująca wyłącznie kotowate. Infekcje w większości mają łagodny przebieg ale gdy dojdzie do zarażenia szczepem bardzo zjadliwym, np. VS-FCV (Virulent Systemic Feline Calicivirus), przebieg choroby może być ostry, a ryzyko śmierci sięga powyżej 50%, dochodząc nawet do 70%.

Kaliciwiroza – objawy choroby.

Ogólnie rzecz ujmując, patogen ten wywołuje różne objawy. Najbardziej charakterystycznym jest katar. Wydzielina z nosa ma charakter surowiczy lub śluzowy, a nawet ropny. Możliwy jest wysięk także z worka spojówkowego. W dalszym przebiegu objawia się zmianami na śluzówce jamy ustnej oraz nosa w postaci ropnych i wrzodzejących ran. Mogą one objąć zasięgiem także język i podniebienie. Towarzyszy temu gorączka i kichanie, a także z uwagi na ból - brak apetytu. Są to najbardziej typowe objawy. Jak wiadomo, z uwagi na liczne szczepy, możliwe są też niecharakterystyczne symptomy. W przebiegu ostrym, po zarażeniu szczepem odpornym, choroba może przenieść się na narządy (płuca, jelita), a także stawy - doprowadzając do ciężkiej niewydolności ogólnoustrojowej.

Wirus ten jest bardzo odporny. Poza nosicielem może przetrwać w środowisku nawet do 10 dni. Jest niewrażliwy na działanie czynników zewnętrznych, środków odkażających czy niskich temperatur. Doskonale namnaża się w gardle i stąd najczęściej przenosi się na kolejnego kota. Kaliciwiroza jest chorobą wysoce zakaźną. Najczęściej dochodzi do zarażenia po kontakcie ze śliną chorego kota (lub kota nosiciela), czyli również podczas korzystania z jego miski czy pomieszczeń i przedmiotów, z których taki kot korzystał. Rzadziej po kontakcie z moczem lub kałem. Tam, gdzie jest duże skupisko kotów, wirus będzie się przenosił z łatwością. Dlatego tak ważne jest odseparowanie kotów chorych od zdrowych.

Leczenie kaliciwirozy.

Choroba rozwija się w różnym tempie w zależności od wieku kota i poziomu jego odporności, a także szczepu wirusa. Objawy mogą mieć różne nasilenie, a okres inkubacji może trwać nawet do 10 dni. Leczenie jest głównie objawowe, ponieważ nie ma skutecznych leków działających przeciwwirusowo. Terapia składa się z podania antybiotyków i leków osłaniających przewód pokarmowy. Na wyciek z oczu stosowane są okulistyczne preparaty dospojówkowe. Nos należy przemywać w celu ułatwienia oddychania, ważne jest również karmienie i ogólna opieka w czasie leczenia, które może trwać do kilku tygodni.

Koty możemy szczepić przeciwko wielu chorobom zakaźnym. Wśród szczepionek są dostępne również takie przeciw wirusowi kaliciwirozy. Mając na uwadze liczbę występujących szczepów oraz zmienności mutagennej, jeśli nawet całkowicie nie wyeliminuje ona ryzyka zachorowania, to na pewno zagwarantuje łagodniejszy przebieg choroby.

Podsumowując, kaliciwiroza znajduje się wysoko na liście kocich chorób zakaźnych charakteryzujących się zarówno wysoką zjadliwością, a jednocześnie łatwością i szybkością przenoszenia. Jej przebieg zależy od wielu czynników, a śmiertelność wśród młodych kotów jest wysoka.