Glista psia

• Porady
• Pies

5 min czytania opublikowano 22 marca 2021

Glista psia – co musisz wiedzieć, by ochronić psa?

Codzienna obserwacja zachowania psa pomaga opiekunowi w zrozumieniu psich zwyczajów, ulubionych nawyków i rozwija wzajemną więź między zwierzęciem a człowiekiem, lecz również jest okazją do rozpoznania objawów chorobowych. Saneczkowanie, uporczywe wylizywanie okolic odbytu, biegunka i wymioty mogą oznaczać, iż organizm psa skolonizowała glista psia. W dalszej części materiału przedstawimy potencjalne drogi zarażenia glistą psią oraz najczęściej występujące objawy glistnicy. Zapraszamy do lektury!

Glista psia – pasożyt jelitowy zwierząt i ludzi

Glistnica to choroba pasożytnicza wywoływana przez inwazję nicieni: glistę psią Toxocara canis i glistę kocią Toxocara cati.

Jaja nicieni pojawiają się w środowisku wraz z odchodami zakażonych zwierząt. Na początkowym etapie rozwojowym nie stanowią niebezpieczeństwa, gdyż do dalszego rozwoju potrzebują odpowiednich warunków: temperatury i wilgotności.

Stadium inwazyjne glisty psiej (larwa we wnętrzu jaja) pojawia się od kilku tygodni do kilku miesięcy od wydalenia do otoczenia. Larwa glisty psiej jest w stanie przetrwać w niesprzyjającym środowisku co najmniej rok.

Cykl rozwojowy glisty psiej

Glista psia do odbycia pełnego cyklu rozwojowego potrzebuje żywiciela, przedstawiciela rodziny ssaków.

Pasożyt najczęściej atakuje zwierzęta żyjące na wolności: wilki i lisy, lecz również psy oraz koty.

Po przedostaniu się do przewodu pokarmowego żywiciela, larwy nicieni wraz z krwią są przenoszone do różnych organów wewnętrznych: rdzenia kręgowego, wątroby, oczu, mózgu, gdzie mogą otorbić się i pozostać w uśpieniu.

Otorbiona forma nicieni stanowi potencjalne źródło zakażenia w przypadku, gdyby dotychczasowy żywiciel został pożarty przez innego drapieżnika lub jeśli pasożyt opanował organizm samicy i będzie uaktywniał się w czasie ciąży.

Larwy glisty psiej, które trafiają do płuc zwierzęcia swą aktywnością prowokują żywiciela do kaszlu.

Pasożyt wykorzystuje odruch odksztuszania zwierzaka do przebycia kolejnego etapu w swym rozwoju.

Wydzielina z płuc wraz ze śliną połykana jest przez ssaka i w ten sposób larwy pasożyta przenoszą się do przewodu pokarmowego, gdzie dojrzewają i przechodzą etap rozmnażania.

Samica pasożyta w jelicie cienkim żywiciela składa jaja, a one wraz z odchodami trafiają do otoczenia zewnętrznego.

Jak dochodzi do zarażenia glistą psią?

Dorosłe zwierzęta zarażają się glistą psią w dwojaki sposób, choć za każdym razem wrotami zakażenia jest droga pokarmowa.

Dojrzałe psy i koty padają ofiarami nicieni po przypadkowym spożyciu inwazyjnych jaj pasożytów jelitowych.

Jaja robaków jelitowych mogą znajdować się w glebie, na owocach, warzywach czy trawie. W środowisku jest bardzo duże zanieczyszczenie jajami pasożytów. Zwłaszcza teraz, kiedy spod śniegu wyłaniają się od dawna niesprzątane odchody psów. W nich jaja pasożytów mogą już mieć postać inwazyjną.

Niektóre zwierzaki mają skłonność do spożywania odchodów innych osobników, co stanowi realne zagrożenie glistnicą.

Inną drogą zakażenia jest mięso upolowanych stworzeń. Otorbione formy larwy zostają połknięte przez drapieżnika wraz z tkankami ofiary i w ten sposób kolonizują kolejnego żywiciela.

Jeśli pasożytami zakażona została samica psa w wieku reprodukcyjnym, do reaktywacji uśpionych form glisty następuje wskutek aktywności hormonalnej suki podczas ciąży.

Larwy migrują wraz z krwią ciężarnej suki do worka owodniowego i infekują nienarodzony miot.

Młode kotów nie są zagrożone zainfekowaniem na etapie prenatalnym, lecz zarówno suki, jak i karmiące kotki mogą zakazić swoje dzieci podczas procesu karmienia.

Czy wiesz, że

Czy wiesz, że samice psa przed kryciem muszą być poddawane odrobaczaniu, by zapobiec zarażeniu miotu? Niestety, jeśli raz w życiu suka zarażona była robakami jelitowymi, istnieje ogromne prawdopodobieństwo przekazania nicienia młodym na etapie prenatalnym, gdyż otorbione stadia glisty psiej odporne są na stosowane preparaty odrobaczające.

Jak poznać, że pies jest zarażony glistą psią?

W przypadku glistnicy czujny opiekun ma możliwość samemu zauważyć ślady obecności w najbliższym otoczeniu czworonożnego podopiecznego. Do najczęstszych objawów należą:

• saneczkowanie – przesuwanie zadem po podłożu wskutek świądu spowodowanego przedostawaniem się jaj i larw z odbytu
• wylizywanie okolic okołoodbytowych
• drobinki przypominające ziarenka ryżu w najbliższym otoczeniu psa, na sierści, posłaniu (jaja glisty psiej)
• wymioty
• biegunki lub zaparcia
• kaszel
• zdenerwowanie psa
• pogorszenie stanu sierści
• zaburzenia i zahamowanie rozwoju u szczeniąt

Glista psia - zagrożenia

Toksokaroza u zwierząt w ogólnym, dobrym stanie zdrowia przeważnie przebiega bezobjawowo. Pasożyt zasadniczo nie jest „zainteresowany”, by doprowadzić organizm żywiciela do wycieńczenia, gdyż nie jest to dla niego korzystne, lecz w przypadku zwierząt w słabej kondycji zdrowotnej, starych lub bardzo młodych, masywna glistnica może być przyczyną poważnej anemii i wyniszczenia a także zaczopowania ważnych arterii wewnętrznych i zgonu.