Stop Pasożytom

Choroby skórne u kota – rodzaje, objawy, leczenie Część 2

czytania opublikowano

Ilustracja przedstawiajaca drapiącego się kota

Dermatozy u kotów to często spotykana przyczyna konsultacji w klinikach weterynaryjnych. Poniżej przedstawiamy opis kilku chorób skórnych u kotów. Zapraszamy do lektury drugiej części artykułu!

Spis treści:

Trądzik kotów

W większości przypadków trądzik kotów jest chorobą o podłożu idiopatycznym. To zaburzenie rogowacenia, które pojawić się może u różnych kotów w różnych momentach życia.

Trądzik kotów objawia się obecnością czarnych drobinek w okolicy twarzowej kota, najczęściej na brodzie, czasem również w okolicy nosa. To keratyna uwolniona z pękających zaskórników. Kocia broda wygląda dosłownie jak “posypana czarnym pieprzem”. W przypadku powikłań bakteryjnych możemy mieć do czynienia z obrzękiem, zaczerwienieniem, wysiękiem na skórze.

Źródłem problemu mogą być:

Leczenie trądziku polega na oczyszczaniu miejsc chorobowo zmienionych i w przypadku nadkażenia, zwalczaniu go poprzez wprowadzenie antybiotykoterapii. Zwykle pomocna okazuje się szamponoterapia czy inne leczenie miejscowe prowadzone pod kontrolą dermatologa weterynaryjnego.

Cięższą odmianą trądziku kotów jest idiopatyczna dermatoza u kotów perskich. Choroba „brudnej twarzy” jest prawdopodobnie uwarunkowana podłożem genetycznym charakterystycznym dla kotów perskich.

Zmiany trądzikowe obejmują szerszą część twarzy, a nie tylko okolice brody. Strupy i zaskórniki mogą powstawać w fałdach twarzowych i na skroniach.

Mykobakterioza tkanki podskórnej (ziarniniak mykobakteryjny)

Rozległe, ropne zmiany na tylnej części brzucha kota, w pachwinach, okolicach lędźwiowych oraz trudne do wygojenia rany przypisywane są w początkowej fazie rozpoznania, walkom kotów. Zwłaszcza, iż mykobakterioza dotyka koty wychodzące.

Diagnostyka mykobakteriozy nie jest prosta. Do postawienia prawidłowej diagnozy niezbędne jest pobranie materiału biologicznego z ropnych zmian na skórze kota metodą biopsji cienkoigłowej i poddanie ich specjalnej metodzie barwienia. Badanie cytologiczne ujawnia obecność zapalenia ropno-ziarniniakowego tkanki podskórnej.

Leczenie ziarniniaka mykobakteryjnego u kota jest prawdziwym wyzwaniem dla cierpliwości opiekunów i lekarza prowadzącego. Terapia polega na długotrwałym podawaniu kotu antybiotyków, w niektórych przypadkach na leczeniu skojarzonym lub operacji chirurgicznej.

Pęcherzyca liściasta

Pęcherzyca liściasta to choroba autoimmunologiczna kotów. W Polsce wśród powszechnie występujących dermatoz, diagnozuje się kilka procent przypadków pęcherzycy liściastej w ciągu roku.

W większości przypadków pęcherzyca liściasta pozostaje chorobą o podłożu idiopatycznym.

Trudno ocenić, czy to rasa kota determinuje występowanie pęcherzycy liściastej.

Przypadki dermatozy odnotowano u kotów krótkowłosych ras europejskich, kotów himalajskich, syjamskich i perskich. Popularność kotów wyżej wymienionych ras jednak może fałszować rzeczywiste wyniki i niekoniecznie odzwierciedlać rzeczywisty obraz.

Pęcherzyca liściasta dotyka również koty rasy somalijskiej, szkockich zwisłouchych, maine coon, ragamuffin. Uważa się, iż wiek czy płeć nie mają wpływu na zapadalność na pęcherzycę liściastą. Dermatozę rozpoznawano u kotów od jednego do siedemnastego roku życia.

Niektórzy lekarze uważają, iż występowanie pęcherzycy liściastej u kotów może mieć związek z alergiami.

Pęcherzyca liściasta objawia się zmianami (pęcherze, krosty, strupy, nadżerki, łuski) w obrębie:

W przypadku zajęcia zmianami chorobowymi opuszków palców może dojść do:

Cechą charakterystyczną pęcherzycy liściastej jest zmienny świąd.

W wyjątkowych przypadkach może wystąpić u kota:

W badaniach laboratoryjnych stwierdza się:

Diagnostyka pęcherzycy liściastej w pierwszej kolejności polega na wykluczeniu innych chorób, takich jak:

Ostateczne rozpoznanie choroby stwierdza się na podstawie badań cytologicznych i histopatologicznych próbek pobranych ze skóry. Materiał należy pobrać przynajmniej z trzech miejsc na ciele kota.

Leczenie pęcherzycy liściastej polega na podawaniu leków immunosupresyjnych.

Wyjątkiem jest sytuacja, gdy do dermatozy doszło w wyniku niepożądanej reakcji polekowej. W takim przypadku objawy choroby powinny zaniknąć samoistnie po odstawieniu lekarstw.

Metaboliczna martwica naskórka

Metaboliczna martwica naskórka posiada kilka nazw: rumień nekrotyczny wędrujący lub zespół wątrobowo-skórny.

Zespół wątrobowo-skórny występuje u ludzi oraz u kotów i psów w podeszłym wieku.

Charakterystyczną cechą choroby jest silny związek między zaburzeniami pracy wątroby lub obecność guza trzustki z objawami skórnymi.

Objawy zespołu wątrobowo-skórnego to głównie zmiany skórne (owrzodzenia, nadmierne rogowacenie) w okolicy:

Diagnostyka polega na badaniu laboratoryjnym wycinków skórnych oraz na wykonaniu zdjęć USG powłok brzusznych.