Stop Pasożytom

Badanie krwi w diagnostyce chorób pasożytniczych i odkleszczowych u zwierząt domowych Część 2

czytania opublikowano

Ilustracja przedstawiająca wbicie igły w łapkę psa

Diagnostyka chorób odkleszczowych i pasożytniczych u psów i kotów jest zróżnicowana, zależy od rodzaju patogenu, jego specyficznego cyklu rozwojowego oraz postaci, w jakiej bytuje w organizmie. Jaką rolę grają pasożyty zewnętrzne w rozprzestrzenianiu parazytoz? Jakie patogeny pozwala wykryć badanie krwi? Jakie są symptomy chorób wywołanych przez pasożyty? Zapraszamy do dalszej części materiału.

Mycoplasma haemofelis/Mycoplasma haemocanis

Mykoplazmoza u psów i kotów jest wywoływana przez aktywność bakterii z rodzaju Mycoplasma haemofelis (koty) i Mycoplasma haemocanis (psy) w układzie krwionośnym tych zwierząt.

Wektorami mykoplazmozy są pasożytnicze owady: pchły, kleszcze, wszoły i prawdopodobnie komary.

Do przeniknięcia mykoplazm do krwioobiegu czworonoga dochodzi wskutek żerowania wyżej wymienionych ektopasożytów na krwi zwierząt.

Chorobotwórcze drobnoustroje atakują krwinki czerwone, otaczając erytrocyty gospodarza rodzajem płaszcza. Działanie to wywołuje silną odpowiedź układu immunologicznego, który niszczy własne krwinki, uznając je za zagrożenie. Efektem jest niedokrwistość zwierzęcia.

Symptomy mykoplazmozy:

Na ciężką postać mykoplazmozy (ze skutkiem śmiertelnym) chorują koty o upośledzonym układzie odpornościowym, zarażone wirusem FIV lub FeLV oraz psy po usunięciu śledziony.

Diagnostyka mykoplazmozy nie należy do łatwych zadań. Objawy kliniczne mogą być zbieżne z innymi chorobami.

W celu rozpoznania mykoplazmozy wykonuje się badania hematologiczne (rozmaz krwi obwodowej) chorego zwierzęcia, żeby sprawdzić, czy doszło do wyraźnej niedokrwistości oraz charakterystycznego zlepiania się erytrocytów.

Brak wykrycia mykoplazm w badaniu nie wyklucza istnienia choroby. Ilość patogenów we krwi jest zmienna i w pobranej próbce może być ich za mało, aby postawić diagnozę. Dlatego sugerowane jest kilkukrotne powtórzenie badania w odstępie kilku dni.

Większą skutecznością odznaczają się testy PCR. Technika PCR jest metodą molekularną stosowaną w diagnostyce chorób o różnym pochodzeniu. Test PCR pozwala na rozpoznanie określonego fragmentu DNA lub RNA patogenu w badanym materiale, nawet jeśli jest go bardzo mało w pobranej próbce.

Dirofilaria repens i immitis

Dirofilarioza to choroba pasożytnicza wywoływana przez nicienie z rodzaju Dirofilaria. Choroba przenoszona jest przez komary i dotyka najczęściej psy, ale chorować na dirofilariozę mogą również inne zwierzęta mięsożerne: koty, wilki lub lisy.

W naszej strefie klimatycznej rozróżniamy dirofilariozę sercową (D. immitis) oraz dirofilariozę podskórną (D. repens).

W Polsce u psów najczęściej jest diagnozowana dirofilarioza podskórna. Bardziej niebezpieczna dla życia zwierząt odmiana dirofilariozy wywoływana jest przez nicienie D. immitis i występuje częściej w krajach o cieplejszym klimacie. Nie oznacza to jednak, że w naszym kraju nie zdarzają się przypadki zarażenia robakiem sercowym.

Psy podróżujące wraz ze swymi opiekunami w południowe rejony Europy są narażone na inwazję nicienia sercowego.

Do zarażenia dirofilariozą u psa dochodzi wskutek ukąszenia komara, w którego ciele bytuje pasożyt w formie inwazyjnej.

Symptomy dirofilariozy podskórnej:

W przypadku umiejscowienia D. repens w innej lokalizacji niż skóra, np. w narządach wewnętrznych (jama otrzewna, moszna, oko) objawy mogą być inne.

Nicienie D. immitis bytują w tętnicach płucnych psów, a w przypadku zmasowanej inwazji pasożyta – w prawej komorze serca tych zwierząt.

Symptomy dirofilariozy sercowej:

Diagnostyka dirofilariozy podskórnej polega na stwierdzeniu dorosłych postaci pasożyta w pobranym chirurgicznie materiale biologicznym.

Mikrofilarie (larwalne postacie nicieni) mogą ujawnić się w badaniu mikroskopowym krwi obwodowej (zmodyfikowany test Knotta).

W rozpoznaniu dirofilariozy sercowej u psa pomocne jest wykonanie zdjęć rentgenowskich klatki piersiowej, badanie EKG, testu ELISA (test immunoenzymatyczny, wykrywający obecność i liczbę przeciwciał) oraz szybkie testy płytkowe wykrywające obecność antygenu Dirofilaria immitis.