Tasiemiec u kota - drogi zarażenia, objawy, profilaktyka

• Porady
• Kot

6 min czytania opublikowano 23 stycznia 2024

Znalazłeś/aś w odchodach swojego kota jasne drobinki przypominające ryż lub pestki ogórka? Mamy dla Ciebie złą wiadomość: prawdopodobnie Twój kot ma tasiemca. Dobra wiadomość jest taka, że zagrożenie to można wyeliminować. Co więcej, podpowiemy Ci, jak ochronić kota na przyszłość. Zapraszamy do lektury materiału, w którym przedstawimy tasiemca - jednego z pasożytów wewnętrznych, który zagraża Twojemu kotu.

Pasożyt - pasażer na gapę

Według definicji, pasożyt to organizm (zwierzęcy lub roślinny), który żyje i rozwija się kosztem innego organizmu. Relacja łącząca te dwa organizmy ma charakter antagonistyczny. Żywiciel zostaje ograbiony przez pasożyta z cennych dla siebie pierwiastków, krwi czy substancji odżywczych, co wpływa w efekcie negatywnie na jego dobrostan.

Na potrzeby artykułu skupimy się na pasożytach żerujących w układzie pokarmowym kota.

Pasożytnictwo określa się czasami jako formę zdobywania pokarmu bez zabijania ofiary. Tak, pasożyt nie dąży celowo do śmierci swojego gospodarza. Wszak jego istnienie jest ściśle zależne od życia żywiciela.

W rzeczywistości sytuacja może potoczyć się zupełnie inaczej niż w definicji.

Jeśli bowiem zwierzę jest osłabione (wiekiem czy innymi chorobami) lub gdy zostało zaatakowane przez dużą ilość pasożytów, wątła równowaga zdrowotna może zostać naruszona. Konsekwencją może być poważny uszczerbek na zdrowiu lub nawet śmierć zwierzęcia.

Objawy tasiemca u kota

• problemy ze strony układu pokarmowego - tasiemiec bytujący w jelicie cienkim dokonuje uszkodzenia śluzówki tego narządu, co może skutkować biegunkami, zaparciami, wymiotami
• Niedrożność jelita
• Zaburzenia wchłaniania - pasożyt pozbawia swego żywiciela ważnych dla zdrowia składników odżywczych, co może prowadzić do anemii, wychudzenia, pogorszenie wyglądu sierści, zaburzeń rozwoju u młodych kotów
• Zaburzenia ze strony układu nerwowego - odpady metabolizmu tasiemca mogą wywoływać niepokój kota, drgawki, otępienie, apatię, nerwowość
• Relacja alergiczna na metabolity pasożyta
• Stany zapalne odbytu

Opiekun/ka może zauważyć zmiany w zachowaniu swojego podopiecznego. Kot zmagający się z tasiemcem częściej niż kiedykolwiek wylizuje sobie okolice okołoodbytowe, gdyż wydostające się na zewnątrz człony pasożyta wywołują u zwierzęcia świąd.

Ponadto w miejscach, gdzie kot przebywa (śpi, odpoczywa) gołym okiem można zaobserwować przypominające ziarna ryżu lub pestki ogórka, drobinki. To jaja tasiemca.

Jaki rodzaj tasiemca zagraża kotu?

Do tasiemców bytujących w układzie pokarmowym kotowatych należy bruzdogłowiec szeroki, Taenia (hydatigena, pisiformis, taeniaeformis), bąblowiec wielojamowy (Echinococcus multilocularis) oraz tasiemiec psi (Dipylidium caninum).

Ostatniemu, wymienionemu przez nas pasożytowi poświęcimy więcej uwagi w dalszej części materiału.

Drogi zakażenia tasiemcem u kota

Inwazyjne postacie tasiemca znajdują się powszechnie w glebie, gdyż trafiają tam w odchodach chorych zwierząt.

Kot zaraża się nimi spożywając zanieczyszczone skażoną ziemią pożywienie, wylizując sobie łapy z drobinek gleby, w której bytują formy pasożyta lub stosując zabiegi pielęgnacyjne wobec innego kota.

Częstym sposobem zarażenia się kota tasiemcem jest zjedzenie upolowanego gryzonia (żywiciela pośredniego) lub innego mięsa (surowego, niedostatecznie ugotowanego), w tkankach którego znajdują się uśpione postacie pasożyta.

Po przeniknięciu do układu pokarmowego kota, tasiemiec rozpoczyna żerowanie i prokreację.

Grupa ryzyka

Do grupy najbardziej narażonych na zarażenie tasiemcem kotów należą te, które mają możliwość polowania, czyli koty wychodzące oraz żyjące na wolności.

Pamiętaj, kot posiada naturę drapieżnika. Niezależnie od tego, czy ma pełny brzuch, czy nie - będzie polował, jeśli tylko nadarzy się okazja.

Koty wychodzące powinny być częściej odrobaczone niż te pozostające wyłącznie w domu czy mieszkaniu.

Nie oznacza to jednak, iż zwierzęta niewychodzące z domu nie są narażone na kontakt z pasożytami wewnętrznymi.

Kot przebywający na stałe w domu może zarazić się mikroskopijnej wielkości jajami tasiemca, jeśli te zostaną przyniesione do mieszkania na butach opiekuna, na torbie lub gdy w rodzinie mieszka pies.

Tasiemiec psi Dipylidium caninum

Jednym z częściej diagnozowanych u kotów tasiemców jest Dipylidium caninum - tasiemiec psi.

Nie należy sugerować się nazwą pasożyta. Tasiemiec psi atakuje równie często psy, co i koty.

Ten pasożyt zasługuje na dodatkowe miejsce w naszym materiale. Powodem jest niezwykle sprytny sposób pozyskiwania żywiciela ostatecznego - psa czy kota.

Tasiemiec psi wykorzystuje pchły i wszoły. Pasożyty zewnętrzne zarażają się pośrednimi formami tasiemca żerując na chorych osobnikach. Następnie, gdy dojdzie do zmiany żywiciela, pchła, czy wszoła rozpoczyna pobieranie krwi od nowego gospodarza. Swą aktywnością wywołuje świąd i ból w ukąszonym miejscu na skórze.

Pies czy kot drapie się, wylizuje i wygryza swędzące miejsce i jednocześnie połyka zarażone tasiemcem pchły lub wszoły.

W ten sposób tasiemiec ma już otwartą drogę do układu pokarmowego żywiciela ostatecznego - psa lub kota.

Profilaktyka i leczenie

Zarówno kot wychodzący, jak i niewychodzący powinien być objęty okresowymi badaniami kału i zabezpieczeniem przeciw pasożytom. I co ważne: zarówno przeciw pasożytom wewnętrznym, jak i zewnętrznym.

Zapytaj swojego lekarza weterynarii o harmonogram badania kału i odrobaczania swojego kota. Podarujesz mu w ten sposób długie i szczęśliwe życie.